Ρωμαϊκό αντίγραφο ελληνιστικού πρωτοτύπου, 2ος αιώνας (Βρετανικό Μούσείο)
Από παλιά είχαμε προσέξει στην Οδύσσεια δυο αντιφάσεις, που άμα τις ψάξει κανείς καλύτερα, ίσως προχωρήσει σε μεγάλες ανακαλύψεις.
Και οι δυο είχανε άμεση σχέση με την ιστορικότητα του Ομήρου και τις πηγές του, γιατί σχετίζονται με ιστορικά γεγονότα καταγεγραμμένα και από άλλους.
Το ένα γεγονός αφορά το στιγμιότυπο της αναχώρησης από την Τροία. Άλλη αναχώρηση αναφέρει ο Νέστορας στη ραψωδία γ' και άλλη ο Οδυσσέας στην αρχή της ραψωδίας ι'. Και θα έπρεπε να το υποψιαστούμε από την αρχή. Πώς φεύγει μόνος του από την Τροία ο Οδυσσέας και τον παρασύρουν οι άνεμοι στους Κίκονες; γιατί δεν παρασύρουνπρος τα εκεί κανέναν άλλο ήρωα; Άρα αναχώρησε άλλη εποχή από ότι ο Νέστωρ ή ο Μενέλαος παραδείγματος χάριν, γιατί κάτι άλλο είχε στο μυαλό του...
Το άλλο γεγονός περιγράφεται στη ραψωδία ξ' όπου η φανταστική περιπέτεια στην Αίγυπτο. Όντως, τα γεγονότα αυτά είχαν γίνει, μόνο που ενώ όλο το σκηνικό αφορά τη σύγκρουση στο Δέλτα του Νείλου το 1186 μεταξύ των Λαών της Θάλασσας και του Ραμσή ΙΙΙ, τα στιγμιότυπα από τη φρόνιμη παράδοση του Οδυσσέα στο Μεγάλο Βασιλιά είναι καταγεγραμμένο στη στήλη του πρίγκιπα Μερνεφθά (και μετέπειτα Φαραώ) και αφορά γεγονότα του 1219, τριάντα πέντε χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια επίθεσης στην Αίγυπτο άλλων Λαών της Θάλασσας !
Το κείμενο του μετέπειτα Φαραώ Μερνεφθά και στο οποίο ο ίδιος κομπάζει για τη συντριβή του αντιπάλου ως εξής:
«Ο δυστυχής αρχηγός της Λιβύης! H καρδιά του παρέλυσε από φόβο, σταμάτησε και γονάτισε,
αφήνοντας το τόξο του, τη φαρέτρα του και τα σανδάλια στο έδαφος πίσω του».
Τα ίδια λόγια υπάρχουν στην Οδύσσεια:
"... Σε μια στιγμή απίθωσα την περικεφαλαία την καλλίμορφη και την ασπίδα απ’ τους ώμους, και πέταξα το δόρυ απ’ το χέρι μακριά·
ύστερα εγώ βγήκα μπροστά από τους ίππους του βασιλέα και παίρνοντας εφίλησα τα γόνατα· κι αυτός ετράβηξε και μ’ έσωσε, ..."
Πλήρης ταύτιση Αιγυπτιακών πηγών και Ομηρικού κειμένου ξ΄ 276-279.
Αρχικά, θα πίστεψε κανείς ότι όταν λέγαμε 'άλλους' θα εννοούσαμε τίποτα αρχαιοελληνικά παραμύθια της κλασσικής περιόδου, του 6ου ή του 5ου αιώνα. Ούτως ή άλλως, εμείς τέτοιες πηγές δεν χρησιμοποιούμε, οπότε καλύτερα να επιβεβαιώσουμε από ιστορικές καταγραφές της εποχής που έγιναν τα περιγραφόμενα γεγονότα, δηλαδή πως είδαν τις περιγραφόμενες πολεμικές αναμετρήσεις της Οδύσσειας οι αντίπαλοι των Αχαιών, Χετταίοι και Αιγύπτιοι.
Αναζητώντας την ύπαρξη των Αχαιών σε Ιστορικά έγγραφα γειτονικών λαών διαβάζουμε στις σ. 276 και 277 της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ τόμος Α΄, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. 1971:
«Προς Β. της Μιλήτου (την ονομάζουν στις πινακίδες τους οι Χετταίοι ΜΙΛΛΑΒΑΝΤΑ), στο τμήμα της Μικρασιατικής χερσονήσου που φτάνει από τις Σάρδεις ως την Τρωάδα, διαρρέεται από τον Κάιστρο, τον Έρμο και τον Κάικο και αντιστοιχεί προς τη μεταγενέστερη Λυδία και Μυσία, υπήρχε μια άλλη ισχυρότατη ομοσπονδία από 22 πόλεις και χώρες. Οι ΧΕΤΤΑΙΟΙ την αποκαλούν ASSUWA, όνομα σχετικό προς τον Άσσιον λειμώνα του Ομήρου (την κοιλάδα του Κάιστρου) και το τοπωνύμιο ΑΣΙΑ που κατέληξε να δηλώνει ολόκληρη την ήπειρο...
...Οι δύο τελευταίες πόλεις του καταλόγου του ΤΟΥΔΑΛΙΓΙΑΣ (βασιλιάς των Χετταίων) που αρχίζει από τους LUQQA (Λυκίους) και προχωρεί, καθώς φαίνεται από νότο προς βορρά, είναι η WILUSA και η TRUISA. Μερικοί προσπάθησαν να τις ταυτίσουν προς το Ίλιον (Wίλιος) και την Τροία, πράγμα που είναι γλωσσικώςδυνατόν αλλά κάθε άλλο παρά βέβαιο, ιδίως για την Wilusa...
...Υπάρχουν όμως και μερικές γραπτές πηγές από το ΑΡΧΕΙΟ του ΜΠΟΓΑΖΚΙΟΪ που συμπληρώνουν την εικόνα εμπλουτίζοντάς την με μια σειρά πληροφορίες και ιστορικές λεπτομέρειες.
Από τις πηγές αυτές, που ανήκουν στον ΙΔ΄ και τον ΙΓ΄ αιώνα π.Χ., προκύπτει ότι στην Assuwa έπαιξε κατά καιρούς ρόλο το κράτος, ο βασιλεύς και διάφορα άτομα της χώρας AHHIJAWA, που δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους Χετταίους. Η Ahhijawa κατέχει στο 1300 π.Χ. την πόλη ΜΙΛΛΑΒΑΝΤΑ και τη διοικεί δια μέσου επιτόπιου αντιπροσώπου. Οι θεοί της (μαζί με τους θεούς της LAZPAS, δηλαδή της Λέσβου) καλούνται να θεραπεύσουν...
...Οι σχέσεις λοιπόν των δύο χωρών είναι γενικά φιλικές αν και δεν υπήρχε ισοτιμία , τουλάχιστον στα μάτια των Χετταίων, καθώς μαρτυρεί ένα απόσπασμα συνθήκης του Τουδαλίγιας ΙV με τον βασιλέα του ΑΜΟΥΡΡΟΥ. Στη συνθήκη αρχικά είχε γραφεί: “.ο βασιλεύς της Αιγύπτου, ο βασιλεύς της Βαβυλώνας, ο βασιλεύς της Ασσυρίας και ο βασιλεύς της Ahhijawa.” ύστερα διεγράφη όμως η τελευταία φράση»...
Η ονομασία AHHIJAWA μάλλον σημαίνει ΑΧΑΙΟΙ και να γιατί οι ΑΒΑΝΤΕΣ γνώριζαν τα περάσματα στο Αιγαίο και συγκέντρωσαν τους Αχαιούς στην Αυλίδα.
Διάβασα ακόμα ότι ο αδελφός του βασιλιά των Ahhijawa (Μενέλαος) φιλοξενήθηκε στους Χετταίους, των οποίων ο βασιλιάς θέλει να εξορίσει τη γυναίκα του στην Ahhijawa! (Είναι η Ελένη και την παντρεύει με το Μενέλαο; ).
Παρακάτω διαβάζω για έναν τυχοδιώκτη αξιωματούχο των Χετταίων που πήρε τους αιχμαλώτους του και κατέφυγε στη ΜΙΛΛΑΒΑΝΤΑ. Το όνομά του; ΠΙΓΙΑΜΑΡΑΝΤΟΥ. Η ομοιότητα με τον ΠΡΙΑΜΟ είναι φανερή αλλά η συμπεριφορά του ταιριάζει με τον ΠΑΡΗ, που λεγόταν και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Εκτός αν και ο Πρίαμος σαν νέος του έμοιαζε.
Όταν ενώπιον του Νέστορα η Αθηνά-Μέντωρ, συνοδός του Τηλέμαχου, μεταμορφώθηκε σε πτηνό:
''... Ὧς ἄρα φωνήσασ’ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη
φήνῃ εἰδομένη· θάμβος δ’ ἕλε πάντας ἰδόντας. ...''
Οδύσσεια, γ 371-372
Και ο Όμηρος του φύλου των Κεφαλλήνων πού να γνωρίζει ακριβώς όλες αυτές τις μυστικές κρατικές υποθέσεις;
Γνώριζε άριστα αυτό που ειπώθηκε στους συμμάχους Αχαιούς κατά το Πανελλήνιο προσκλητήριο της Εκστρατείας στο Ίλιο και μάλιστα με ακρίβεια σύγχρονου πολεμικού παρατηρητή.
Άλλωστε θα μάθουμε ποτέ εμείς οι σύγχρονοι την αλήθεια για το Ιράκ, για τη Γιουγκοσλαβία, για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη Μέση Ανατολή, για τον Ψυχρό Πόλεμο, για το Τσέρνομπιλ, για το Κυπριακό, αν τη στιγμή αυτή συντελείται κανένα ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ;
Με βάση λοιπόν τα στοιχεία αυτά, που διασταυρώσαμε από Ιστορικά έγγραφα της ΧΑΤΟΥΣΑ (πρωτεύουσα των Χετταίων), προκύπτει ότι ο Όμηρος «άειδε» την Ιστορία «εκπάγλοις επέεσσιν».
Αυτά τα ιστορικά στοιχεία εμπεριέχονται στην επιστολή ΤΑΒΑΓΚΑΛΑΒΑΣ, απ’ όπου στον Α΄ τόμο σ. 278 γράφει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»:
«.Λοιπόν, αφού συμφιλιωθήκαμε -εννοεί οι αρχηγοί των Αχαιών και των Χετταίων- ύστερα από εκείνη την υπόθεση της πόλεως WILUSA, για την οποία κάναμε πόλεμο,.»
Οδύσσεια, λ' 169
... εἰς το Ἴλιο με τα καλά πουλάρια, για να μάχομαι με Τρώες. ...
νωχελικά κάμπους ανθισμένους και πουλάρια να βόσκουν.
Πόση αντίθεση αυτής της ΕΙΡΗΝΗΣ, με τη σφαγή και τον ΠΟΛΕΜΟ!
''... δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχετε πήματ’ Ἀχαιοί, ...''
Οδύσσεια, γ' 100
... στη Τροία, που σας πλάκωσαν τους Αχαιούς τα πάθια,... (μετ. Ζήσιμος Σιδέρης)
''... δήμῳ ἔνι Τρώων, ὄθι πάσχομεν ἄλγε’ Ἀχαιοί· ...''
Οδύσσεια, γ' 220
... ενώπιον της Τροίας όπου πολύ πονέσαμε Αχαιοί· ... (μετ. Νίκος Καμπάνης)
''... δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχετε πήματ’ Ἀχαιοί. ...''
Οδύσσεια, δ' 243
... στο δήμο των Τρώων, όπου πάσχετε από διχόνοιες οι Αχαιοί. ... (μετ. Γ. Αποστολάτος)
''... δήμῳ ἔνι Τρώων, ὅθι πάσχετε πήματ’ Ἀχαιοί, ...''
Οδύσσεια, δ' 330
... εκεί στης Τροίας τη χώρα, όπου εσείς οι Αχαιοί ζήσατε τόσα πάθη, ... (μετ. Δ. Ν. Μαρωνίτη)
Πανηγυρική παρουσίαση του ΕΝΙ της ΑΣΤΕΡΙΔΑΣ
(βλ. ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ,η Αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης,
Ν. Λιβαδάς, 1998) με τη σημασία του ΕΝΩΠΙΟΝ είτε
το γράφουμε είτε το εννοούμε. Γιατί αλλιώς πως θα
πολέμαγαν οι Αχαιοί εννέα χρόνια πάνω στην Τροία;
Κοριούς θα έβγαζαν έτσι στοιβαγμένοι πως ήταν οι
Τρώες!
Επανερχόμενος στον προαναφερόμενο «πολεμικό ανταποκριτή», έχω να του δικαιολογήσω τυχόν ανακρίβειες με τρία ελαφρυντικά:
α΄. Για μας ο Όμηρος έζησε δύο γενεές μετά τον Οδυσσέα και τα όσα διαδραματίστηκαν στην WILUSA δεν τα έζησε από πρώτο χέρι όπως ο Θουκυδίδης ή ο Ξενοφών τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ούτε καν τα άκουσε όπως ο Ηρόδοτος τα Μηδικά.
Δεν συζητάμε την περίπτωση αυτά να γράφτηκαν τέσσερεις αιώνες μετά γιατί «θα είχε εκπνεύσει το χρονοδιάγραμμα.», θα είχε σβήσει η φλόγα του ξερριζωμού και δεν θα είχαν τη δύναμη να τραγουδιώνται με πόνο και δάκρυ για κάτι που χάθηκε.
Άκουγε ο Όμηρος απ’ το λαό, από γέρους αυτόπτες ή αυτήκοους, αλλά δεν κράτησε ποτέ στα χέρια του ούτε ημερολόγια ούτε κρατικά αρχεία τα οποία ποιος άλλωστε θα του προσκόμιζε (βλ. β΄ και γ΄), και πώς άλλωστε θα τα διάβαζε!
β΄. Ο Όμηρος ακολούθησε «στα πλοία του Αγκαίου», τα καραβάνια της προσφυγιάς τα οποία, ούτε τα οστά των προγόνων τους δεν προλάβαιναν, κρατικά αρχεία θα έσωζαν;
γ'. ΑΠΕΝΑΝΤΙ εδραιώθηκε η Α΄ Μεταναστευτική και ρίζωσε η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ (μέχρι το ‘22) για έναν λόγο. Είχε ΑΔΕΙΑΣΕΙ Ο ΧΩΡΟΣ!
Συγχρόνως με τα Τρωικά γεγονότα και δυό γενιές πριν τον Όμηρο «ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ» ερήμωναν τα πάντα στο πέρασμά τους στη Μικρά Ασία και ΔΙΕΛΥΣΑΝ τελικά τους ΧΕΤΤΑΙΟΥΣ(!), αμέσως μετά τα Τρωικά γεγονότα.
Παλιά μεν τους είχε ανακόψει ο μετέπειτα ΦΑΡΑΩ ΜΕΡΝΕΦΘΑ το 1219 π.Χ. Ο Όμηρος αναφέρει την περιπέτεια του Μενέλαου στην Αίγυπτο, όπου «παίζει» και κάποιος βασιλιάς ΜΕΜΝΩΝ.
Ο Οδυσσέας σαν ζητιάνος αναφέρει τη ψεύτικη ιστορία, που ενώ μοιάζει με την καταστροφή στους Κίκονες διαδραματίζεται στην ΑΙΓΥΠΤΟ όπου ο μόνος που είχε σταματήσει τους Λαούς της Θάλασσας ήταν ο ΦΑΡΑΩ ΡΑΜΣΗΣ ΙΙΙ το 1186 στο Δέλτα του Νείλου και, είναι γνωστό τοις πάσι ότι κάποιοι Λαοί της Θάλασσας, οι Πελέστες, κατέληξαν στην Παλαιστίνη όπου και εγκαταστάθηκαν ως ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ...
...Όλα μα όλα όμως αυτά, επιβεβαιώνουν ότι ο Όμηρος παρά την έλλειψη μέσων και επικοινωνίας, παρά το γεγονός ότι έζησε σε μια ΣΜΠΑΡΑΛΙΑΣΜΕΝΗ ΕΠΟΧΗ, -σαν την Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- ανάμεσα σε ξεριζωμένους που μόλις άρχιζαν να χτίζουν απ’ τις στάχτες τις «παράγκες της συμφοράς»...
Πήρε το δάκρυ και τον καημό τους και τον έκανε τραγούδι.
..Ώστε στην ανάπαυλα ενός γάμου, των πανηγυριών και των γιορτών μνήμης χαμένων πατρίδων να μπορεί να τραγουδά:
Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι...
ΕΣΕΤ’ ΗΜΑΡ ΝΟΣΤΙΜΟΝ.
Διότι,
Οδύσσεια θ' 73: ''... μοῦσ’ ἄρ’ ἀοιδόν ἀνῆκεν ἀειδέμεναι κλέα ἀνδρῶν, ...''
... η μούσα τότ’ ενέπνευσε τον αοιδό να ψάλει δόξα ανδρών, ...
Οι ακροατές τότε,
Οδύσσεια θ' 89: ''...καὶ δέπας ἀμφικύπελλον ἑλόντες σπείσεσκον θεοῖσιν· ...''
... και στάζανε για τους θεούς από .ποτήρι με δύο χρήσεις· (ιερό)· ...
Επειδή
Οδύσσεια θ' 579-580: ''... Τὸν δὲ θεοὶ μὲν τεῦξαν, ἐπεκλώσαντο
δ’ ὄλεθρον ἀνθρώποις, ἵνα ᾖσι καὶ ἐσσομένοισιν ἀοιδή. ...''
Οι δε θεοί ορίσανε όλεθρο των ανθρώπων
ώστ’ οι μεταγενέστεροι τραγούδι να τον κάνουν.
.........
Οδύσσεια θ' 367: ""... Ταῦτ’ ἄρ’ ἀοιδὸς ἄειδε περικλυτός· ...''
... Αυτά λοιπόν πανέμορφα τραγούδαγε ο Αοιδός. ...
Γι αυτό ο Όμηρος...
''... Δημόδοκον λαοῖσι τετιμένον· ...''
...ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...
Οδύσσεια θ'472 και ν' 28
Διαβάστε ακόμα:
https://homericithaca.com/threads/3/, https://homericithaca.com/threads/5/, https://homericithaca.com/threads/6/, https://homericithaca.com/threads/91/,
https://homericithaca.com/threads/119/, https://homericithaca.com/threads/149/.
