Άρθρα
Αρθρογράφοι
Φόρουμ
Νέες δημοσιεύσεις
Αναζήτηση στο Φόρουμ
Τι νέα
Νέες δημοσιεύσεις
Νέες δημοσιεύσεις προφίλ
Τελευταία δραστηριότητα
Μέλη
Εγγεγραμμένα μέλη
Τρέχοντες επισκέπτες
Νέες δημοσιεύσεις προφίλ
Δημοσιεύσεις προφίλ αναζήτησης
Σύνδεση
Ελληνικά
Language Chooser
English (US)
Ελληνικά
Español
Τι νέα
Αναζήτηση
Αναζήτηση
Αναζήτηση τίτλων μόνο
Με:
Νέες δημοσιεύσεις
Αναζήτηση στο Φόρουμ
Μενού
Σύνδεση
Install the app
Εγκαθιστώ
Φόρουμ
Ομηρική Ιθάκη - Η Γεωγραφία της Οδύσσειας
ΟΜΗΡΟΣ
ΔΗΜΟΔΟΚΟΣ, μιλώντας ο Όμηρος για το έργο του (Μέρος πρώτο)
Η JavaScript είναι απενεργοποιημένη. Για καλύτερη εμπειρία, παρακαλούμε ενεργοποιήστε το JavaScript στον browser σας πριν προχωρήσετε.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Απάντηση στο θέμα
Μήνυμα
<blockquote data-quote="Νικόλαος Καμπάνης - Mentor" data-source="post: 5" data-attributes="member: 4"><p style="text-align: center"></p> <p style="text-align: justify">[P]Το κείμενο που ακολουθεί είναι από παλιά αφιερωμένο σε φίλους τυφλούς και στις οικογένειές τους, φίλους που έχουν παιδιά με δυσκολίες, καθώς και στους φίλους υποστηρικτές των Ομηρικών μου προσπαθειών συνεργάτες ή απλά φίλους εδώ που τους αρέσουν τα άρθρα μου.[/P]</p> <p style="text-align: justify">[P]Στην "Τελευταία Ευκαιρία" και στο κεφάλαιο, ΚΕΡΚΥΡΑ, η Αποκάλυψη της Ομηρικής Σχερίας, άρχιζα ως εξής:[/P][P]"1ον <strong> Ο Δημόδοκος</strong>...Από τα αρχαία χρόνια, υπήρχε η υποψία ότι αυτός ο αοιδός (προσέξτε, δεν τον λέει ραψωδό) εκεί στο παλάτι του Αλκίνοου και της Αρρήτης, που δεν βλέπει, ο μη ορών, είναι ο ίδιος ο Όμηρος! Ο ποιητής, ανάμεσα σε άλλες καινοτομίες, έχει και αυτή την εκπληκτική σύλληψη-αποκάλυψη. [/P][P]Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα απόλυτης καταξίωσης, αυτός ο εκπρόσωπος των Μουσών και του Απόλλωνος επί γης, απαγγέλλει. Που; Μα στο παλάτι αυτού του ιδανικού-θεϊκού νησιού της Σχερίας Κέρκυρας. [/P][P]Κανείς δεν διακόπτει, όλοι εκστατικοί παρακολουθούν και η ψυχή του κυριοτέρου πρωταγωνιστή και των δυο επών σκιρτά. [/P][P]Ο βαθμός συγκίνησης για τον αναγνώστη φτάνει υψηλότερα ακόμα και από τη στιγμή που ένας βασιλιάς-πατέρας, ο Πρίαμος, εκλιπαρεί έναν ημίθεο, τον Αχιλλέα να του παραδώσει το σκοτωμένο γυιό του, τον Έκτορα, αυτόν που όλες οι στιγμές της παρουσίας του στην Ιλιάδα δίδαξαν την ανθρωπότητα μεγάλα ιδανικά και αξίες, είτε με τα δικά του λόγια, είτε με της γυναίκας του Ανδρομάχης![/P][P]Κι όμως, εκεί στην Κέρκυρα, ο αναγνώστης παρακολουθεί έναν Δημόδοκο να συγκινεί τον πρωταγωνιστή του, τον ήρωά του, ακριβώς όπως επί όλα αυτά τα 3000 χρόνια ένας Όμηρος συγκίνησε και έτερψε την ανθρωπότητα.[/P][P]Και τι σύμπτωση; τα νησιά Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Ζάκυνθος, Λευκάδα, Ακαρνανικές ακτές και Εχινάδες ήταν το Ομηρικό βασίλειο του Οδυσσέα και συνεργάτες, ενώ ο Δημόδοκος απάγγελνε βόρεια εκεί στην Κέρκυρα. Μετά την Α' Μεταναστευτική περίοδο ήταν η Ικαρία, οι Φούρνοι, η Σάμος, οι απέναντι Μικρασιατικές ακτές και η Αστυπάλαια που εποίκησαν οι Σάμιοι και οι του Δουλιχίου ενώ οι ΟΜΗΡΙΔΕΣ που διέδωσαν τα έπη, ήταν επίσης βόρεια εκεί στη Χίο!"[/P]</p> <p style="text-align: justify">[P]Ο <strong>Δημόδοκος στην Οδύσσεια εμφανίζεται τέσσερις φορές</strong>. Την τέταρτη δεν μαθαίνουμε τι απαγγέλλει. Απλά ο Οδυσσέας ενώπιον του ανυπομονεί να νυχτώσει για να επιβιβαστεί στο πλοίο της επιστροφής.[/P][P]Με τις άλλες τρεις όμως ο Όμηρος παρουσιάζει ένα σαφές περίγραμμα του έργου του.[/P]</p> <p style="text-align: justify"> <strong>α</strong>' Την πρώτη φορά δίνεται η γενική εικόνα και η ατμόσφαιρα κατά τις απαγγελίες: Άμιλλα ποιοτική μεταξύ των επών (Οδυσσέας-Αχιλλέας). Εντύπωση στους άρχοντες (Αγαμέμνων). Που θα βρει κανείς πληροφορίες (Πυθώ-Δελφοί). Η συγκίνηση του ακροατή (Οδυσσέας). Και ασφαλώς η ιερότητα των στιγμών αφού έσταζαν από Δέπας Αμφικύπελλο!</p> <p style="text-align: justify"> <strong> β</strong>" Αλληγορία για τα αίτια του Τρωικού Πολέμου με τη διεκδίκηση της Αφροδίτης (Ελένη) από τον Άρη (πόλεμος). Αυτός στον οποίο ανήκει, Ήφαιστος, είναι ο τεχνίτης, ο δουλευτής, ο μέσος άνθρωπος. Αν ίσως ο Ποσειδών (θάλασσα, στοιχεία της φύσης κλπ) δώσει εγγυήσεις, τότε ακόμα και το εμπόριο θα αναπτυχθεί (Ερμής) και οι τέχνες (Απόλλων), ενώ συγχρόνως ο πόλεμος θα πάει στην άκρη.</p> <p style="text-align: justify"> <strong> γ</strong>' Πως τελείωσε ο Τρωικός Πόλεμος, που στην Ιλιάδα δεν αναφέρεται, αφού εκείνο το έπος τελείωνε με τους αγώνες προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου, αθλοθέτη τον Αχιλλέα και, αφού είχε παραδοθεί η σωρός του Έκτορα στον Πρίαμο. Ποιές οι συνέπειες του πολέμου; ...Αυτό το τελευταίο θα λυγίσει τον ακροατή-Οδυσσέα, ο οποίος και θα αποκαλύψει στους Φαίακες με προτροπή του βασιλιά Αλκίνοου την πατρίδα και τις περιπέτειές του. Εκεί στη Σχερία...</p><p></p><p style="text-align: center"><strong>ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΔΟΚΟΥ</strong></p><p>...<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Ήρθε ο κήρυξ άγοντας τον θεϊκό τον αοιδό κοντά του</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>που η μούσα ερωτεύτηκε καλό χαρίζοντάς του κι ένα κακό του χάλασε τα μάτια και τού 'δωσε γλυκιά αοιδή.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>εκεί κοντά ο Ποντόνοος απίθωσε το θρόνο τον ασημοπελέκητο</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>μέσω συνδαιτημόνων, στον κίονα υψώνοντας τον υψηλό</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>απ' το παλούκι κρέμασε την ηχηρή κιθάρα</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πάνω απ' το κεφάλι του και τού 'δειχνε το χέρι ακουμπώντας πως να την</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πάρει ο κήρυξ, πλησίασε καλό τραπέζι βάζοντας πάνω κάνιστρο[ATTACH=full]9[/ATTACH]</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>μαζί με κρασοπότηρο να πίνει όποτε θέλει.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Πάνω στα έτοιμα φαγιά μπροστά τα χέρια απλώναν.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Κι αφού στο τέλος χόρτασαν πιοτό φαί χαρήκαν</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΤΕ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟΝ ΑΟΙΔΟ ΝΑ ΑΔΕΙ ΔΟΞΑ ΑΝΔΡΩΝ</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΠΟΥ Η ΛΑΜΨΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΑΜΙΛΛΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΙΛΙΑΔΑΣ</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΠΟΥ ΘΕΪΚΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΑ,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κι ο Αγαμέμνων βασιλιάς μεγάλος των ανθρώπων</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>χάρηκε με τη σκέψη πως πρώτοι των Αχαιών αμιλλώνται</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΓΙΑΤΙ Σ' ΟΠΟΙΟΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΦΟΙΒΟΣ ΤΟ ΕΙΠΕ ΑΠΟΛΛΩΝ</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΜΕΣ' ΣΤΗΝ ΠΥΘΩ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗ, ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΧΡΗΣΜΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ' διότι μεγάλα βάσανα άρχισαν από τότε</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>στους Τρώες και στους Δαναούς μ' απόφαση του Δία</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΤΕΤΟΙ Α ΟΙΔΕ Ο ΑΟΙΔΟΣ ΛΑΜΠΟΝΤΑΣ πέρα ως πέρα' τότ' Οδυσσέας</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>με τα χοντρά του χέρια το ρούχο του τραβούσε πορφυρό</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ανέβαζε στο πρόσωπο, σκέπαζε το κεφάλι</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ντρεπόταν δα τους Φαίακες δάκρυα πως σκουπίζει.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Όταν σταμάτα αοιδός να τραγουδά ο θείος</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>το ρούχο απ' το κεφάλι έβγαζε το κλάμα σταματώντας</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΚΑΙ ΕΣΤΑΖΕ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΑΠΟ ...ΠΟΤΗΡΙ ΓΙΑ ΔΥΟ ΧΡΗΣΕΙΣ (ιερό)</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πάλι μετά ως άρχιζε να τραγουδά του λέγαν</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κι οι πρώτοι απ' τους Φαίακες - τους άρεσαν τα έπη</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">ξανά Οδυσσέας γοερά έκλαιγε σκεπασμένο</span></strong>ς...</p><p><em>Οδύσσεια, ραψωδία θ' 62-92 </em></p><p style="text-align: justify">[P]Είναι η πρώτη εμφάνιση του Δημόδοκου στην Οδύσσεια και η πρώτη δική μου προσπάθεια κάποιο ξημέρωμα του Νοέμβρη του 2003, να την αποδώσω ποιητικά, να σαν φόρο τιμής...[/P][P]Είναι αυτή η ανεπανάληπτη σύλληψη του Ομήρου να κάνει ο ίδιος ένα γρήγορο πέρασμα από τη σκηνή, όπως κάποιοι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες και στον θεατή να μείνει το μεταίσθημα ότι τον Χίτσκοκ κάπου τον πήρε το μάτι του θεατή ας πούμε, κάπου ο Αλέκος Σακελλάριος σαν κομπάρσος και πάει λέγοντας.[/P][P]Γιατί όλοι βέβαια θυμόμαστε την έριδα για τη Χρυσηίδα του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα... Ο Οδυσσέας όμως γιατί; Και να καμαρώνει κι ο Αγαμέμνονας! (εδώ αναφέρομαι στην αλληγορική μετάφραση του στίχου θ' 75, που στο Ομηρικό κείμενο λέει "νείκος-φιλονικία του Οδυσσέα με τον υιό Πηλέα Αχιλλέα")[/P][P]Απλά την ανάμνηση των κατορθωμάτων των Αχαιών ο Όμηρος τραγουδούσε - εκπάγλοις επέεσιν - στα ακριβά θεϊκά τραπέζια που έκαναν οι ξεριζωμένοι της Α' Μεταναστευτικής στο Ανατολικό Αιγαίο και στη Μικρασία, η ψυχή τους αγαλλίαζε, το πνεύμα τους καμάρωνε και το σώμα τους ήταν έτοιμο για νέα κατορθώματα και έτσι το "κλέος ουρανόν ευρύν ίκανεν".[/P]</p> <p style="margin-left: 20px">Αν κανείς ήθελε να διασταυρώσει τις πληροφορίες - όπως και πολύ αργότερα ο Αυτοκράτορας Αδριανός - δεν είχε παρά να πάει στους Δελφούς.</p> <p style="margin-left: 20px">Γιαυτό και ο "αοιδός άειδε περικλυτός"...</p> <p style="margin-left: 20px">...Και μάλιστα εκεί στην Προσφυγιά αυτά όλα είχαν ιερή σημασία: ΕΣΤΑΖΑΝ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ.</p> <p style="margin-left: 20px">...Αυτή την Προσφυγιά, εμάς που μας ξερίζωσαν Γιαγιά μου το '22.</p><p></p><p style="margin-left: 20px">...Αργότερα <strong>ο Δημόδοκος κατά τη ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ</strong> του στο χώρο των αγώνων των Φαιάκων:</p><p>"<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Μετά ανασηκώθηκε ο φορμιστής (κιθαριστής) καλά να τραγουδήσει</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>του Άρη τ' αγκαλιάσματα με τη λαμπρή Αφροδίτη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>που πρωτοκάναν έρωτα στο σπίτι του Ηφαίστου</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κρυφά, με πάθος λέρωσαν κρεβάτι και ντιβάνι</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>του άρχοντα Ηφαίστου... Και ήρθε το ξημέρωμα</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">και φάνηκε ο Ήλιος, εκείνος τους κατάλαβε που σφιχταγκαλιαζόνταν</span></strong>."</p><p><em>Οδύσσεια θ' 266-271</em></p><p></p><p style="text-align: justify">Τραγούδησε τους παράνομους έρωτες της Αφροδίτης με τον Άρη, τους οποίους μαρτύρησε στον Ήφαιστο, σύζυγο της Αφροδίτης ο Ήλιος, και τότε:</p><p>" <strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Ο Ήφαιστος λοιπόν σαν άκουσε τα λόγια που πονάνε</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πήγε στο εργαστήριο στήνοντας μια πλεκτάνη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>στερέωσε τ' αμόνι του πα' στη μεγάλη βάση να επεξεργαστεί δεσμά</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>άθραυστα, άλυτα να μπουν και σταθερά να μείνουν.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Διότι κόλπο θα 'φτιαχνε, τον χόλωσε ο Άρης,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πήγε μετά στο θάλαμο, όπου η ερωτική 'φωλίτσα'</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>γύρω παντού και κυκλικά σφιχτά δεσμά τους χύνει</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πολλά δε κι απ' την οροφή ψηλά να κατεβαίνουν</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πέφταν αραχνοΰφαντα, ποιός να τα καταλάβει.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Ούτε οι μάκαρες θεοί, τόσο έξυπνα φτιαχτήκαν.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Αφού λοιπόν με πονηριά στήθηκε η παγίδα</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κίνησε για τη Λήμνο του, την όμορφη την πόλη</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">που μέσα σ' όλον το ντουνιά την αγαπούσε πρώτη</span></strong>"..</p><p><em>Οδύσσεια θ' 272-284</em></p><p style="text-align: justify">[P]Ο Ήφαιστος ετοίμασε αόρατα δεσμά για να τους συλλάβει επ' αυτοφόρω και κίνησε γι α την αγαπημένη του Λήμνο. Πράγματι τους ξεγέλασε και αφού φώναξε τους θεούς, έφτασε μέχρι του να ζητήσει πίσω την προίκα από τον πατέρα της Αφροδίτης τον Δία:[/P]</p><p>"...<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">είπε, οι δε θεοί άρχισαν να 'ρχονται στο 'χάλκινο' σαλόνι</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ο Ποσειδώνας έφτασε τη γη που την κουνάει, Ερμής ο Εριούνιος</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ήλθε, ήλθε Απόλλων άναξ τα έργα του που φαίνονται απ' αλάργα.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Μα οι θεές ντρεπόντουσαν και μείνανε στο σπίτι΄</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Όλα τα δίνουν οι θεοί, στάθηκαν μπρος στην πύλη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>γέλια σηκώσαν οι θεοί, πολλά, μεγάλη τους η χάρη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>σαν καταλάβαν τις σοφές παγίδες του Ηφαίστου.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Και να τι είπε κάποιος τους κοντά κοντά στον άλλο:</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>'Οι πονηριές δεν έχουνε καλό, τον γρήγορο ο βραδύς τον φτάνει</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>τώρα όπως ο Ήφαιστος αν και βραδύς τον τσάκωσε τον Άρη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>το γρήγορο μες στους θεούς στον Όλυμπο που μένουν,</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Κι ας είν' χωλός, με τέχνασμα πιάστηκε ο ερωτύλος</span></strong>..."</p><p><em>Οδύσσεια θ'321-332</em></p><p style="text-align: justify">[P]Ήλθαν στο παλάτι του Ηφαίστου (θεός τεχνίτης), ο Ποσειδών (θεός των φυσικών φαινομένων), ο Ερμής (θεός του εμπορίου) και ο Απόλλων (θεός των καλών τεχνών). Οι θεές (στην ομηρική λέγονται θέαινες, όπως οι λέαινες) έμειναν στα παλάτια τους γιατί ντρεπόντουσαν. Κάποιος διαπίστωσε ότι τον γρήγορο τον φτάνει ο αργός αν έχει δίκιο. Και τότε:[/P]</p><p>"...<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Καθώς τα λέγανε αυτά εκείνοι μεταξύ τους</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>γύρισε κι είπε στον Ερμή αρχοντικά ο Απόλλων, του Δία ο υιός:</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>-Ερμή ακαταπόνητε παιδί Διός ζωοδότη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>μήπως θα ήθελες δεσμοί βαριά να σε πλακώσουν</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>όταν θα απολάμβανες κρεβάτι κι Αφροδίτη, αφού την-ε χρυσώσεις;</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Τότε τ' απάντησε μ' ορμή λευκή φαντασματένια:</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>-Απόλλων άρχοντα γιορτή τούτο δα αν γινόταν</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>τρεις κι άλλους τόσους άπειρους δεσμούς γύρω μ' ας είχα</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>εσείς κι αν καλοβλέπατε θεοί θεές αντάμα</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">την Αφροδίτη εγώ θα έπαιρνα για να την-ε χρυσώσω</span></strong>."</p><p><em>Οδύσσεια θ' 333-342</em></p><p style="text-align: justify">[P]Ο Απόλλων (καλές τέχνες) ερωτά τον Ερμή (εμπόριο), αν για χάρη της ομορφιάς (Αφροδίτη) θα ήθελε να πάθει αυτά που έπαθε ο Άρης. Κι εκείνος απαντά, μακάρι κι ας πάθω τρις χειρότερα! Κατόπιν:[/P]</p><p>"...<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Σαν τό 'πε, γέλια δυνατά στους αθανάτους ήρθαν.[ATTACH=full]19[/ATTACH]</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Ο Ποσειδώνας δεν γελά, πάντα παρακαλούσε</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Άρη να λύσει ο Ήφαιστος με τα ωραία έργα.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Του είπε και του φώναξε με φτερωμένα λόγια:</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>-Λϋσε... γι' αυτόν εγώ υπόσχομαι, καθώς εσύ προστάζεις</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>μπρος στους αθάνατους θεούς όλα να τα πληρώσει.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Έτσι του είπε κι όμορφα τού 'δωσε εξηγήσεις (ο Ήφαιστος):</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>-Εμένα σείστη Ποσειδών ετούτα μη διατάζεις</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Πες κείνο που ακούγεται και ζήτα αυτό που παίρνεις.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Πως από σε και τους θεούς εκείνο να ζητήσω τους αθανάτους</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>έτσι που ο Άρης και λυθεί το χρέος θα ξεχάσει;</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Τέλος το πήρε πάνω του ο Ποδειδών και είπε:</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>-Ήφαιστε ο Άρης κι αν χαθεί το χρέος κι αν ξεχάσει</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>φεύγοντας, εγώ ο ίδιος σε εσέ αυτά θα τα πληρώσω.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Σ' αυτόν απάντησε έπειτα ο ξακουστός τεχνίτης (λαμβάνοντας ωραίες εγγυήσεις):</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">-Δεν είναι και δεν γίνεται όχι να πεις σ' ετούτο</span></strong>."</p><p><em>Οδύσσεια θ' 343-358</em></p><p style="text-align: justify">[P]Απ' όλους τους θεούς μόνο ο Ποσειδώνας δεν γελά αλλά ζητά από τον Ήφαιστο την απελευθέρωσή τους. Εκείνος ζητά εγγυήσεις, όχι βέβαια από τον Άρη, τέτοιο ζώον που είναι πως να τον εμπιστευθεί (μοιχάγρι). Ο Ποσειδώνας παίρνει πάνω του την ευθύνη και ο Ήφαιστος υποχωρεί. Τελικά:[/P]</p><p>"...Μ<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">' αυτά που είπε γα δεσμά σηκώνει του Ηφαίστου,</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κι εκείνοι όπως λύθηκαν απ' τα γερά δεσμά τους</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πετάχθηκαν ευθύς ορθοί ο μεν να πάει στη Θράκη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>η δε Αφροδίτη έφτανε με τσαχπινιά στην Κύπρον</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">ες Πάφον... όπου τα γλέντια κι ο ναός, βωμός με τις θυσίες</span></strong>".</p><p><em>Οδύσσεια θ' 359-363</em></p><p style="margin-left: 20px">Αφού λύθηκαν, ο Άρης πήγε στη Θράκη και η Αφροδίτη στην Πάφο:</p><p>"<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Αυτά τραγουδούσε Ο ΑΟΙΔΟΣ ο ξακουστός</span></strong>..."</p><p><em>Οδύσσεια θ' 367</em></p><p style="text-align: center"><strong>Νόημα</strong></p> <p style="text-align: justify">[P]Σε εποχή που η Μητριαρχική Κοινωνία είναι παρελθόν και έχει περιοριστεί εντός της οικίας, η τεχνική κι η εξυπνάδα (Δούρειος Ίππος) κατανικούν τον πόλεμο, που έγινε χάριν της διεκδίκησης γυναικών, και ζητούν συμμετοχή σ' αυτή τη διεκδίκηση (αρχικά το ωραίο φύλο ανήκε δικαιωματικά σ' αυτούς που ήταν τεχνίτες και χειρίζονταν τα μέσα παραγωγής). Οι Καλές Τέχνες παροτρύνουν το εμπόριο να έλθει στο προσκήνιο του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εκείνο ενδιαφέρεται παρά το όποιο κόστος. Από εδώ φαίνεται ότι οι Καλές Τέχνες έχουν περισσότερη επαφή με το εμπόριο παρά με τον πόλεμο.[/P][P]...Και συνολικά ότι ο Όμηρος είναι ΚΑΙ κοινωνιολόγος.[/P][P]Η Τεχνική κι η Εξυπνάδα ζητούν να αποζημιωθούν για το κακό που παράγει ο πόλεμος, αλλά γι' αυτό δεν υπάρχει εγγύηση, δηλαδή ότι ο πόλεμος θα μπορέσει να τις βοηθήσει. Έτσι μόνο μέσω της θαλάσσης, ίσως επιδρομών και πειρατείας, υπάρχει ελπίδα![/P][P]...Και τότε όλα μπαίνουν σε μια σειρά, ο πόλεμος μεταφέρεται στη Θράκη (Κίκονες), ενώ η Αφροδίτη πάει εκεί από όπου οι Αχαιοί αντλούσαν πολιτικοοικονομικά οφέλη, στην Κύπρο που παράγει χαλκό.[/P]</p> <p style="margin-left: 20px">Και η τελική επιβεβαίωση:</p> <p style="margin-left: 20px"><strong><span style="color: rgb(243, 121, 52)">ΑΥΤΑ Ο ΞΑΚΟΥΣΤΟΣ ΑΟΙΔΟΣ ΕΞΙΣΤΟΡΟΥΣΕ</span></strong>...</p><p></p><p style="text-align: justify"><strong>[P]ΤΡΙΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του ΔΗΜΟΔΟΚΟΥ [/P]</strong>[P]στο τελευταίο γεύμα. Τα λόγια εκείνα που συγκίνησαν τον Οδυσσέα, τον κατάλαβε ο Αλκίνοος και τον ανάγκασε να αποκαλυφθεί.:[/P]</p><p>"<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Κοντά ήλθε ο κήρυξ φέρνοντας αοιδό πολυαγαπημένο</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Δημόδοκο απ' όλους τιμημένο. Τον τράβηξε, τον πέρασε</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>μέσω συνδαιτυμόνων, προς την κολώνα την ψηλή (την κεντρική κολώνα).</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Τότε ο Οδυσσεύς τον κήρυκα προσφώνησε με σκέψη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κόβοντας μπούτι, αφήνοντας το άλλο το περίσσιο</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>απ' ένα χοίρο ασπρόδοντο με τρυφερό το λίπος:</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>-Κήρυξ, μετέφερε αυτό το κρέας για να φάει ο Δημόδοκος.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Του το προσφέρω με χαρά κι ας είμαι λυπημένος</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">ΔΙΟΤΙ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝΕ ΤΙΜΗ ΟΙ ΑΟΙΔΟΙ</span></strong></p><p> ή</p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">ΔΙΟΤΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΟΙ ΑΟΙΔΟΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΗΘΟΣ,</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΥΣ ΕΔΙΔΑΞΕ Η ΜΟΥΣΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΛΗ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΩΝ ΑΟΙΔΩΝ (</strong></span><span style="color: rgb(41, 105, 176)"><strong>Ομηρίδες</strong></span><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>)....</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Και όπως είπε, ο κήρυξ αφού τό 'φερε το έβαλε στα χέρια</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>του ήρωα Δημόδοκου κι ετούτος δέχθηκε αυτό, χάρηκε η ψυχή του.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Πάνω στα έτοιμα φαγιά μπροστά τα χέρια απλώναν.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Κι αφού στο τέλος χόρτασαν πιοτί φαΐ χαρήκαν</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">τότε προς τον Δημόδοκο είπε με σκέψη ο Οδυσσέας</span></strong>:</p><p style="text-align: justify">-<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">ΔΗΜΟΔΟΚΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΞΟΧΩΣ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΕΒΑΙΑ Η ΜΟΥΣΑ ΣΕ ΕΔΙΔΑΞΕ ΕΣΕΝΑ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ (αλλιώς ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ) ΕΥΚΟΛΑ ΔΙΟΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΣ' ΕΠΡΑΞΑΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΠΑΘΑΝ ΜΑ ΚΙ ΟΣΑ ΥΠΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΑΧΑΙΟΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΑ ΝΑ ΗΣΟΥΝΑ ΠΑΡΩΝ Ή ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ</span></strong>.</p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Αλλά ξεκίνα να μας πεις πως έφτιαξε τον ίππο</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>τον ξύλινο ο Επειός κι η Αθηνά μαζί του (Δούρειος Ίππος),[ATTACH=full]18[/ATTACH]</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>με δόλο στην ακρόπολη που πήγε ο Οδυσσέας</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>γεμάτο άνδρες που αυτοί το Ίλιο κουρσέψαν.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Έτσι κι αυτά μ' ακρίβεια σε όλους περιγράψεις,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>σε όλους τους ανθρώπους και εγώ θα λέω από 'δω κι εμπρός,</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">πως τη θεσπέσιά σου αοιδή ένας θεός προστάζει</span></strong>".</p><p><em>Οδύσσεια θ' 471-498</em></p><p></p><p style="margin-left: 20px">Δηλαδή, να μας περιγράψεις Δημόδοκε πως έπεσε η Τροία:</p><p>" <strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Ως είπε κι από το θεό σπρωγμένος ξεκινούσε, ύφαινε το τραγούδι του</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πιάνοντας από 'κει που οι μεν μες στα καλά καράβια</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ανέβαιναν και έφευγαν αφού... καλύβες στη φωτιά οι Αργείοι παραδώσαν,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>οι άλλοι κι ήδη μ' αρχηγό λαμπρό τον Οδυσσέα</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ενέδρευαν στην αγορά των Τρώων μες στον Ίππο,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>γιατί μες στην ακρόπολη οι Τρώες τον τραβήξαν.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Όταν τον τοποθέτησαν λέγαν μεγάλα λόγια</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>συσκέπτονταν γύρω απ' αυτόν, τρεις ήτανε οι απόψεις,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ή να περάσουν με χαλκό, παντού να τον τρυπήσουν</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ή να τον ρίξουν στον γκρεμό τραβώντας τον στην άκρη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>ή να τ' αφήσουν άγαλμα για τους θεούς να μείνει,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πράγμα που αιτία απ' αυτό έμελλε να χαθούνε.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Γιατί γραφτό ν' απολεσθούν αφού χαθεί η πόλη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>στο Δούρειο μέγα Ίππο, όπου κρυφά οι καλύτεροι απ' όλους</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>τους Αργείους, που έφεραν το φονικό το θάνατο στους Τρώες.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Τραγούδαγε πως τα παιδιά των Αχαιών κατέκτησαν την πόλη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>από τον Ίππο χύθηκαν, άφησαν την κρυψώνα.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Το χάος την καταστροφή τραγούδαγε της πόλης</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>τότε Οδυσσέας στην αρχή του Δηίφοβου ο σπίτι</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>πάτησε σαν τον Άρη, μαζί με τον Μενέλαο τον θεϊκό αντάμα.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Εκείθε ως είπε έπρεπε μεγάλη μάχη να τολμήσεις</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>και νίκη στη Μεγάθυμο Αθηνά (των Κεφαλλήνων) να χρωστάς.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Να πως τραγούδαγε ο αοιδός, ο ξακουστός. Ο Οδυσσέας τότε</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">έλιωνε, το δάκρυ απ' τα βλέφαρα στα μάγουλα κυλούσε</span></strong>..."</p><p><em>Οδύσσεια θ' 499-522</em></p><p></p><p style="text-align: justify">[P]Ότι δηλαδή έπεσε η Τροία χάρη στο Δούρειο Ίππο, τα τρία διλήμματα των Τρώων, τις λεηλασίες και τη συγκίνηση του ακροατή (Οδυσσέα) απ' όλα τούτα, που έκλαιγε με μαύρο δάκρυ...[/P][P]...Με μαύρο δάκρυ όπως οι άτυχες Τρωαδίτισσες (Τρωάδες) την ώρα των λεηλασιών γύρω από τα πτώματα των ανδρών τους: "ΩΣ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΕΛΕΕΙΝΟΝ ΥΠ' ΟΦΡΥΣΙ ΔΑΚΡΥΟΝ ΕΙΒΕΝ"[/P][P]Και αυτές είναι οι συνέπειες του πολέμου:[/P]</p><p>"...<strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Όπως γυναίκα κλαίγοντας πέφτει σε άντρα αγαπημένο</span></strong></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>τέτοιον που έπεσε μπροστά στα τείχη και στην πόλη</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>που υπερασπιζόμενος πατρίδα και παιδιά του κακιά τον πήρε μοίρα.</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>Κι εκείνη αυτόν πεθαίνοντας να ξεψυχά τον είδε</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>και με λυγμούς λιγοθυμά πάνω του σπαρταρώντας, κι οι άλλοι πίσω</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κόβοντας ξύλα κι αυτήν στο σβέρκο και τους ώμους</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>την χτυπούν, με βία την τραβάνε πίκρες να βρει και βάσανα,</strong></span></p><p><span style="color: rgb(65, 168, 95)"><strong>κι απ' τον αβάσταχτο καημό μάγουλα να στεγνώνουν.</strong></span></p><p><strong><span style="color: rgb(65, 168, 95)">Έτσι του Οδυσσέα πια, τα μάτια του μουσκεύαν</span></strong>..."</p><p><em>Οδύσσεια θ' 523-531</em></p><p></p><p style="text-align: justify"><strong><span style="color: rgb(243, 121, 52)">Κι αν ο Όμηρος μες απ' αυτούς τους στίχους παραδίδει στις γενιές τις επόμενες περίληψη των επών του... Όπου εξιστορεί, επεξηγεί, κάνει κοινωνική ανάλυση, οικονομική και πολιτική... Εμβαθύνει, διδάσκει, γαλουχεί, συγκινεί... Θα μπορούσε άραγε να προβλέψει από τότε τι τύχη θα είχαν τα έπη του;</span></strong></p><p></p><p>Συνεχίζεται εδώ: <a href="https://homericithaca.com/threads/6/">https://homericithaca.com/threads/6/</a> .</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Νικόλαος Καμπάνης - Mentor, post: 5, member: 4"] [CENTER][/CENTER] [JUSTIFY][P]Το κείμενο που ακολουθεί είναι από παλιά αφιερωμένο σε φίλους τυφλούς και στις οικογένειές τους, φίλους που έχουν παιδιά με δυσκολίες, καθώς και στους φίλους υποστηρικτές των Ομηρικών μου προσπαθειών συνεργάτες ή απλά φίλους εδώ που τους αρέσουν τα άρθρα μου.[/P] [P]Στην "Τελευταία Ευκαιρία" και στο κεφάλαιο, ΚΕΡΚΥΡΑ, η Αποκάλυψη της Ομηρικής Σχερίας, άρχιζα ως εξής:[/P][P]"1ον [B] Ο Δημόδοκος[/B]...Από τα αρχαία χρόνια, υπήρχε η υποψία ότι αυτός ο αοιδός (προσέξτε, δεν τον λέει ραψωδό) εκεί στο παλάτι του Αλκίνοου και της Αρρήτης, που δεν βλέπει, ο μη ορών, είναι ο ίδιος ο Όμηρος! Ο ποιητής, ανάμεσα σε άλλες καινοτομίες, έχει και αυτή την εκπληκτική σύλληψη-αποκάλυψη. [/P][P]Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα απόλυτης καταξίωσης, αυτός ο εκπρόσωπος των Μουσών και του Απόλλωνος επί γης, απαγγέλλει. Που; Μα στο παλάτι αυτού του ιδανικού-θεϊκού νησιού της Σχερίας Κέρκυρας. [/P][P]Κανείς δεν διακόπτει, όλοι εκστατικοί παρακολουθούν και η ψυχή του κυριοτέρου πρωταγωνιστή και των δυο επών σκιρτά. [/P][P]Ο βαθμός συγκίνησης για τον αναγνώστη φτάνει υψηλότερα ακόμα και από τη στιγμή που ένας βασιλιάς-πατέρας, ο Πρίαμος, εκλιπαρεί έναν ημίθεο, τον Αχιλλέα να του παραδώσει το σκοτωμένο γυιό του, τον Έκτορα, αυτόν που όλες οι στιγμές της παρουσίας του στην Ιλιάδα δίδαξαν την ανθρωπότητα μεγάλα ιδανικά και αξίες, είτε με τα δικά του λόγια, είτε με της γυναίκας του Ανδρομάχης![/P][P]Κι όμως, εκεί στην Κέρκυρα, ο αναγνώστης παρακολουθεί έναν Δημόδοκο να συγκινεί τον πρωταγωνιστή του, τον ήρωά του, ακριβώς όπως επί όλα αυτά τα 3000 χρόνια ένας Όμηρος συγκίνησε και έτερψε την ανθρωπότητα.[/P][P]Και τι σύμπτωση; τα νησιά Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Ζάκυνθος, Λευκάδα, Ακαρνανικές ακτές και Εχινάδες ήταν το Ομηρικό βασίλειο του Οδυσσέα και συνεργάτες, ενώ ο Δημόδοκος απάγγελνε βόρεια εκεί στην Κέρκυρα. Μετά την Α' Μεταναστευτική περίοδο ήταν η Ικαρία, οι Φούρνοι, η Σάμος, οι απέναντι Μικρασιατικές ακτές και η Αστυπάλαια που εποίκησαν οι Σάμιοι και οι του Δουλιχίου ενώ οι ΟΜΗΡΙΔΕΣ που διέδωσαν τα έπη, ήταν επίσης βόρεια εκεί στη Χίο!"[/P] [P]Ο [B]Δημόδοκος στην Οδύσσεια εμφανίζεται τέσσερις φορές[/B]. Την τέταρτη δεν μαθαίνουμε τι απαγγέλλει. Απλά ο Οδυσσέας ενώπιον του ανυπομονεί να νυχτώσει για να επιβιβαστεί στο πλοίο της επιστροφής.[/P][P]Με τις άλλες τρεις όμως ο Όμηρος παρουσιάζει ένα σαφές περίγραμμα του έργου του.[/P] [B]α[/B]' Την πρώτη φορά δίνεται η γενική εικόνα και η ατμόσφαιρα κατά τις απαγγελίες: Άμιλλα ποιοτική μεταξύ των επών (Οδυσσέας-Αχιλλέας). Εντύπωση στους άρχοντες (Αγαμέμνων). Που θα βρει κανείς πληροφορίες (Πυθώ-Δελφοί). Η συγκίνηση του ακροατή (Οδυσσέας). Και ασφαλώς η ιερότητα των στιγμών αφού έσταζαν από Δέπας Αμφικύπελλο! [B] β[/B]" Αλληγορία για τα αίτια του Τρωικού Πολέμου με τη διεκδίκηση της Αφροδίτης (Ελένη) από τον Άρη (πόλεμος). Αυτός στον οποίο ανήκει, Ήφαιστος, είναι ο τεχνίτης, ο δουλευτής, ο μέσος άνθρωπος. Αν ίσως ο Ποσειδών (θάλασσα, στοιχεία της φύσης κλπ) δώσει εγγυήσεις, τότε ακόμα και το εμπόριο θα αναπτυχθεί (Ερμής) και οι τέχνες (Απόλλων), ενώ συγχρόνως ο πόλεμος θα πάει στην άκρη. [B] γ[/B]' Πως τελείωσε ο Τρωικός Πόλεμος, που στην Ιλιάδα δεν αναφέρεται, αφού εκείνο το έπος τελείωνε με τους αγώνες προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου, αθλοθέτη τον Αχιλλέα και, αφού είχε παραδοθεί η σωρός του Έκτορα στον Πρίαμο. Ποιές οι συνέπειες του πολέμου; ...Αυτό το τελευταίο θα λυγίσει τον ακροατή-Οδυσσέα, ο οποίος και θα αποκαλύψει στους Φαίακες με προτροπή του βασιλιά Αλκίνοου την πατρίδα και τις περιπέτειές του. Εκεί στη Σχερία...[/JUSTIFY] [CENTER][B]ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΔΟΚΟΥ[/B][/CENTER] ...[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Ήρθε ο κήρυξ άγοντας τον θεϊκό τον αοιδό κοντά του[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]που η μούσα ερωτεύτηκε καλό χαρίζοντάς του κι ένα κακό του χάλασε τα μάτια και τού 'δωσε γλυκιά αοιδή. εκεί κοντά ο Ποντόνοος απίθωσε το θρόνο τον ασημοπελέκητο μέσω συνδαιτημόνων, στον κίονα υψώνοντας τον υψηλό απ' το παλούκι κρέμασε την ηχηρή κιθάρα πάνω απ' το κεφάλι του και τού 'δειχνε το χέρι ακουμπώντας πως να την πάρει ο κήρυξ, πλησίασε καλό τραπέζι βάζοντας πάνω κάνιστρο[ATTACH type="full" align="right" alt="1.jpg"]9[/ATTACH] μαζί με κρασοπότηρο να πίνει όποτε θέλει. Πάνω στα έτοιμα φαγιά μπροστά τα χέρια απλώναν. Κι αφού στο τέλος χόρτασαν πιοτό φαί χαρήκαν Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΤΕ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟΝ ΑΟΙΔΟ ΝΑ ΑΔΕΙ ΔΟΞΑ ΑΝΔΡΩΝ ΠΟΥ Η ΛΑΜΨΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΑΜΙΛΛΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΙΛΙΑΔΑΣ ΠΟΥ ΘΕΪΚΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΑ, κι ο Αγαμέμνων βασιλιάς μεγάλος των ανθρώπων χάρηκε με τη σκέψη πως πρώτοι των Αχαιών αμιλλώνται ΓΙΑΤΙ Σ' ΟΠΟΙΟΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΦΟΙΒΟΣ ΤΟ ΕΙΠΕ ΑΠΟΛΛΩΝ ΜΕΣ' ΣΤΗΝ ΠΥΘΩ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗ, ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΧΡΗΣΜΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ' διότι μεγάλα βάσανα άρχισαν από τότε στους Τρώες και στους Δαναούς μ' απόφαση του Δία ΤΕΤΟΙ Α ΟΙΔΕ Ο ΑΟΙΔΟΣ ΛΑΜΠΟΝΤΑΣ πέρα ως πέρα' τότ' Οδυσσέας με τα χοντρά του χέρια το ρούχο του τραβούσε πορφυρό ανέβαζε στο πρόσωπο, σκέπαζε το κεφάλι ντρεπόταν δα τους Φαίακες δάκρυα πως σκουπίζει. Όταν σταμάτα αοιδός να τραγουδά ο θείος το ρούχο απ' το κεφάλι έβγαζε το κλάμα σταματώντας ΚΑΙ ΕΣΤΑΖΕ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΑΠΟ ...ΠΟΤΗΡΙ ΓΙΑ ΔΥΟ ΧΡΗΣΕΙΣ (ιερό) πάλι μετά ως άρχιζε να τραγουδά του λέγαν κι οι πρώτοι απ' τους Φαίακες - τους άρεσαν τα έπη[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]ξανά Οδυσσέας γοερά έκλαιγε σκεπασμένο[/COLOR][/B]ς... [I]Οδύσσεια, ραψωδία θ' 62-92 [/I] [JUSTIFY][P]Είναι η πρώτη εμφάνιση του Δημόδοκου στην Οδύσσεια και η πρώτη δική μου προσπάθεια κάποιο ξημέρωμα του Νοέμβρη του 2003, να την αποδώσω ποιητικά, να σαν φόρο τιμής...[/P][P]Είναι αυτή η ανεπανάληπτη σύλληψη του Ομήρου να κάνει ο ίδιος ένα γρήγορο πέρασμα από τη σκηνή, όπως κάποιοι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες και στον θεατή να μείνει το μεταίσθημα ότι τον Χίτσκοκ κάπου τον πήρε το μάτι του θεατή ας πούμε, κάπου ο Αλέκος Σακελλάριος σαν κομπάρσος και πάει λέγοντας.[/P][P]Γιατί όλοι βέβαια θυμόμαστε την έριδα για τη Χρυσηίδα του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα... Ο Οδυσσέας όμως γιατί; Και να καμαρώνει κι ο Αγαμέμνονας! (εδώ αναφέρομαι στην αλληγορική μετάφραση του στίχου θ' 75, που στο Ομηρικό κείμενο λέει "νείκος-φιλονικία του Οδυσσέα με τον υιό Πηλέα Αχιλλέα")[/P][P]Απλά την ανάμνηση των κατορθωμάτων των Αχαιών ο Όμηρος τραγουδούσε - εκπάγλοις επέεσιν - στα ακριβά θεϊκά τραπέζια που έκαναν οι ξεριζωμένοι της Α' Μεταναστευτικής στο Ανατολικό Αιγαίο και στη Μικρασία, η ψυχή τους αγαλλίαζε, το πνεύμα τους καμάρωνε και το σώμα τους ήταν έτοιμο για νέα κατορθώματα και έτσι το "κλέος ουρανόν ευρύν ίκανεν".[/P][/JUSTIFY] [INDENT]Αν κανείς ήθελε να διασταυρώσει τις πληροφορίες - όπως και πολύ αργότερα ο Αυτοκράτορας Αδριανός - δεν είχε παρά να πάει στους Δελφούς.[/INDENT] [INDENT]Γιαυτό και ο "αοιδός άειδε περικλυτός"...[/INDENT] [INDENT]...Και μάλιστα εκεί στην Προσφυγιά αυτά όλα είχαν ιερή σημασία: ΕΣΤΑΖΑΝ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ.[/INDENT] [INDENT]...Αυτή την Προσφυγιά, εμάς που μας ξερίζωσαν Γιαγιά μου το '22.[/INDENT] [INDENT]...Αργότερα [B]ο Δημόδοκος κατά τη ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ[/B] του στο χώρο των αγώνων των Φαιάκων:[/INDENT] "[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Μετά ανασηκώθηκε ο φορμιστής (κιθαριστής) καλά να τραγουδήσει[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]του Άρη τ' αγκαλιάσματα με τη λαμπρή Αφροδίτη που πρωτοκάναν έρωτα στο σπίτι του Ηφαίστου κρυφά, με πάθος λέρωσαν κρεβάτι και ντιβάνι του άρχοντα Ηφαίστου... Και ήρθε το ξημέρωμα[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]και φάνηκε ο Ήλιος, εκείνος τους κατάλαβε που σφιχταγκαλιαζόνταν[/COLOR][/B]." [I]Οδύσσεια θ' 266-271[/I] [JUSTIFY]Τραγούδησε τους παράνομους έρωτες της Αφροδίτης με τον Άρη, τους οποίους μαρτύρησε στον Ήφαιστο, σύζυγο της Αφροδίτης ο Ήλιος, και τότε:[/JUSTIFY] " [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Ο Ήφαιστος λοιπόν σαν άκουσε τα λόγια που πονάνε[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]πήγε στο εργαστήριο στήνοντας μια πλεκτάνη στερέωσε τ' αμόνι του πα' στη μεγάλη βάση να επεξεργαστεί δεσμά άθραυστα, άλυτα να μπουν και σταθερά να μείνουν. Διότι κόλπο θα 'φτιαχνε, τον χόλωσε ο Άρης, πήγε μετά στο θάλαμο, όπου η ερωτική 'φωλίτσα' γύρω παντού και κυκλικά σφιχτά δεσμά τους χύνει πολλά δε κι απ' την οροφή ψηλά να κατεβαίνουν πέφταν αραχνοΰφαντα, ποιός να τα καταλάβει. Ούτε οι μάκαρες θεοί, τόσο έξυπνα φτιαχτήκαν. Αφού λοιπόν με πονηριά στήθηκε η παγίδα κίνησε για τη Λήμνο του, την όμορφη την πόλη[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]που μέσα σ' όλον το ντουνιά την αγαπούσε πρώτη[/COLOR][/B]".. [I]Οδύσσεια θ' 272-284[/I] [JUSTIFY][P]Ο Ήφαιστος ετοίμασε αόρατα δεσμά για να τους συλλάβει επ' αυτοφόρω και κίνησε γι α την αγαπημένη του Λήμνο. Πράγματι τους ξεγέλασε και αφού φώναξε τους θεούς, έφτασε μέχρι του να ζητήσει πίσω την προίκα από τον πατέρα της Αφροδίτης τον Δία:[/P][/JUSTIFY] "...[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]είπε, οι δε θεοί άρχισαν να 'ρχονται στο 'χάλκινο' σαλόνι[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]ο Ποσειδώνας έφτασε τη γη που την κουνάει, Ερμής ο Εριούνιος ήλθε, ήλθε Απόλλων άναξ τα έργα του που φαίνονται απ' αλάργα. Μα οι θεές ντρεπόντουσαν και μείνανε στο σπίτι΄ Όλα τα δίνουν οι θεοί, στάθηκαν μπρος στην πύλη γέλια σηκώσαν οι θεοί, πολλά, μεγάλη τους η χάρη σαν καταλάβαν τις σοφές παγίδες του Ηφαίστου. Και να τι είπε κάποιος τους κοντά κοντά στον άλλο: 'Οι πονηριές δεν έχουνε καλό, τον γρήγορο ο βραδύς τον φτάνει τώρα όπως ο Ήφαιστος αν και βραδύς τον τσάκωσε τον Άρη το γρήγορο μες στους θεούς στον Όλυμπο που μένουν,[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Κι ας είν' χωλός, με τέχνασμα πιάστηκε ο ερωτύλος[/COLOR][/B]..." [I]Οδύσσεια θ'321-332[/I] [JUSTIFY][P]Ήλθαν στο παλάτι του Ηφαίστου (θεός τεχνίτης), ο Ποσειδών (θεός των φυσικών φαινομένων), ο Ερμής (θεός του εμπορίου) και ο Απόλλων (θεός των καλών τεχνών). Οι θεές (στην ομηρική λέγονται θέαινες, όπως οι λέαινες) έμειναν στα παλάτια τους γιατί ντρεπόντουσαν. Κάποιος διαπίστωσε ότι τον γρήγορο τον φτάνει ο αργός αν έχει δίκιο. Και τότε:[/P][/JUSTIFY] "...[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Καθώς τα λέγανε αυτά εκείνοι μεταξύ τους[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]γύρισε κι είπε στον Ερμή αρχοντικά ο Απόλλων, του Δία ο υιός: -Ερμή ακαταπόνητε παιδί Διός ζωοδότη μήπως θα ήθελες δεσμοί βαριά να σε πλακώσουν όταν θα απολάμβανες κρεβάτι κι Αφροδίτη, αφού την-ε χρυσώσεις; Τότε τ' απάντησε μ' ορμή λευκή φαντασματένια: -Απόλλων άρχοντα γιορτή τούτο δα αν γινόταν τρεις κι άλλους τόσους άπειρους δεσμούς γύρω μ' ας είχα εσείς κι αν καλοβλέπατε θεοί θεές αντάμα[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]την Αφροδίτη εγώ θα έπαιρνα για να την-ε χρυσώσω[/COLOR][/B]." [I]Οδύσσεια θ' 333-342[/I] [JUSTIFY][P]Ο Απόλλων (καλές τέχνες) ερωτά τον Ερμή (εμπόριο), αν για χάρη της ομορφιάς (Αφροδίτη) θα ήθελε να πάθει αυτά που έπαθε ο Άρης. Κι εκείνος απαντά, μακάρι κι ας πάθω τρις χειρότερα! Κατόπιν:[/P][/JUSTIFY] "...[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Σαν τό 'πε, γέλια δυνατά στους αθανάτους ήρθαν.[ATTACH type="full" align="right" width="663px" alt="8.jpg"]19[/ATTACH][/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]Ο Ποσειδώνας δεν γελά, πάντα παρακαλούσε Άρη να λύσει ο Ήφαιστος με τα ωραία έργα. Του είπε και του φώναξε με φτερωμένα λόγια: -Λϋσε... γι' αυτόν εγώ υπόσχομαι, καθώς εσύ προστάζεις μπρος στους αθάνατους θεούς όλα να τα πληρώσει. Έτσι του είπε κι όμορφα τού 'δωσε εξηγήσεις (ο Ήφαιστος): -Εμένα σείστη Ποσειδών ετούτα μη διατάζεις Πες κείνο που ακούγεται και ζήτα αυτό που παίρνεις. Πως από σε και τους θεούς εκείνο να ζητήσω τους αθανάτους έτσι που ο Άρης και λυθεί το χρέος θα ξεχάσει; Τέλος το πήρε πάνω του ο Ποδειδών και είπε: -Ήφαιστε ο Άρης κι αν χαθεί το χρέος κι αν ξεχάσει φεύγοντας, εγώ ο ίδιος σε εσέ αυτά θα τα πληρώσω. Σ' αυτόν απάντησε έπειτα ο ξακουστός τεχνίτης (λαμβάνοντας ωραίες εγγυήσεις):[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]-Δεν είναι και δεν γίνεται όχι να πεις σ' ετούτο[/COLOR][/B]." [I]Οδύσσεια θ' 343-358[/I] [JUSTIFY][P]Απ' όλους τους θεούς μόνο ο Ποσειδώνας δεν γελά αλλά ζητά από τον Ήφαιστο την απελευθέρωσή τους. Εκείνος ζητά εγγυήσεις, όχι βέβαια από τον Άρη, τέτοιο ζώον που είναι πως να τον εμπιστευθεί (μοιχάγρι). Ο Ποσειδώνας παίρνει πάνω του την ευθύνη και ο Ήφαιστος υποχωρεί. Τελικά:[/P][/JUSTIFY] "...Μ[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]' αυτά που είπε γα δεσμά σηκώνει του Ηφαίστου,[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]κι εκείνοι όπως λύθηκαν απ' τα γερά δεσμά τους πετάχθηκαν ευθύς ορθοί ο μεν να πάει στη Θράκη η δε Αφροδίτη έφτανε με τσαχπινιά στην Κύπρον[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]ες Πάφον... όπου τα γλέντια κι ο ναός, βωμός με τις θυσίες[/COLOR][/B]". [I]Οδύσσεια θ' 359-363[/I] [INDENT]Αφού λύθηκαν, ο Άρης πήγε στη Θράκη και η Αφροδίτη στην Πάφο:[/INDENT] "[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Αυτά τραγουδούσε Ο ΑΟΙΔΟΣ ο ξακουστός[/COLOR][/B]..." [I]Οδύσσεια θ' 367[/I] [CENTER][B]Νόημα[/B][/CENTER] [JUSTIFY][P]Σε εποχή που η Μητριαρχική Κοινωνία είναι παρελθόν και έχει περιοριστεί εντός της οικίας, η τεχνική κι η εξυπνάδα (Δούρειος Ίππος) κατανικούν τον πόλεμο, που έγινε χάριν της διεκδίκησης γυναικών, και ζητούν συμμετοχή σ' αυτή τη διεκδίκηση (αρχικά το ωραίο φύλο ανήκε δικαιωματικά σ' αυτούς που ήταν τεχνίτες και χειρίζονταν τα μέσα παραγωγής). Οι Καλές Τέχνες παροτρύνουν το εμπόριο να έλθει στο προσκήνιο του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εκείνο ενδιαφέρεται παρά το όποιο κόστος. Από εδώ φαίνεται ότι οι Καλές Τέχνες έχουν περισσότερη επαφή με το εμπόριο παρά με τον πόλεμο.[/P][P]...Και συνολικά ότι ο Όμηρος είναι ΚΑΙ κοινωνιολόγος.[/P][P]Η Τεχνική κι η Εξυπνάδα ζητούν να αποζημιωθούν για το κακό που παράγει ο πόλεμος, αλλά γι' αυτό δεν υπάρχει εγγύηση, δηλαδή ότι ο πόλεμος θα μπορέσει να τις βοηθήσει. Έτσι μόνο μέσω της θαλάσσης, ίσως επιδρομών και πειρατείας, υπάρχει ελπίδα![/P][P]...Και τότε όλα μπαίνουν σε μια σειρά, ο πόλεμος μεταφέρεται στη Θράκη (Κίκονες), ενώ η Αφροδίτη πάει εκεί από όπου οι Αχαιοί αντλούσαν πολιτικοοικονομικά οφέλη, στην Κύπρο που παράγει χαλκό.[/P][/JUSTIFY] [INDENT]Και η τελική επιβεβαίωση:[/INDENT] [INDENT][B][COLOR=rgb(243, 121, 52)]ΑΥΤΑ Ο ΞΑΚΟΥΣΤΟΣ ΑΟΙΔΟΣ ΕΞΙΣΤΟΡΟΥΣΕ[/COLOR][/B]...[/INDENT] [JUSTIFY][B][P]ΤΡΙΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του ΔΗΜΟΔΟΚΟΥ [/P][/B][P]στο τελευταίο γεύμα. Τα λόγια εκείνα που συγκίνησαν τον Οδυσσέα, τον κατάλαβε ο Αλκίνοος και τον ανάγκασε να αποκαλυφθεί.:[/P][/JUSTIFY] "[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Κοντά ήλθε ο κήρυξ φέρνοντας αοιδό πολυαγαπημένο[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]Δημόδοκο απ' όλους τιμημένο. Τον τράβηξε, τον πέρασε μέσω συνδαιτυμόνων, προς την κολώνα την ψηλή (την κεντρική κολώνα). Τότε ο Οδυσσεύς τον κήρυκα προσφώνησε με σκέψη κόβοντας μπούτι, αφήνοντας το άλλο το περίσσιο απ' ένα χοίρο ασπρόδοντο με τρυφερό το λίπος: -Κήρυξ, μετέφερε αυτό το κρέας για να φάει ο Δημόδοκος. Του το προσφέρω με χαρά κι ας είμαι λυπημένος[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]ΔΙΟΤΙ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝΕ ΤΙΜΗ ΟΙ ΑΟΙΔΟΙ[/COLOR][/B] ή [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]ΔΙΟΤΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΟΙ ΑΟΙΔΟΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΗΘΟΣ,[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΥΣ ΕΔΙΔΑΞΕ Η ΜΟΥΣΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΛΗ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΩΝ ΑΟΙΔΩΝ ([/B][/COLOR][COLOR=rgb(41, 105, 176)][B]Ομηρίδες[/B][/COLOR][COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]).... Και όπως είπε, ο κήρυξ αφού τό 'φερε το έβαλε στα χέρια του ήρωα Δημόδοκου κι ετούτος δέχθηκε αυτό, χάρηκε η ψυχή του. Πάνω στα έτοιμα φαγιά μπροστά τα χέρια απλώναν. Κι αφού στο τέλος χόρτασαν πιοτί φαΐ χαρήκαν[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]τότε προς τον Δημόδοκο είπε με σκέψη ο Οδυσσέας[/COLOR][/B]: [JUSTIFY]-[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]ΔΗΜΟΔΟΚΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΞΟΧΩΣ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΕΒΑΙΑ Η ΜΟΥΣΑ ΣΕ ΕΔΙΔΑΞΕ ΕΣΕΝΑ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ (αλλιώς ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ) ΕΥΚΟΛΑ ΔΙΟΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΣ' ΕΠΡΑΞΑΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΠΑΘΑΝ ΜΑ ΚΙ ΟΣΑ ΥΠΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΑΧΑΙΟΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΑ ΝΑ ΗΣΟΥΝΑ ΠΑΡΩΝ Ή ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ[/COLOR][/B].[/JUSTIFY] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Αλλά ξεκίνα να μας πεις πως έφτιαξε τον ίππο[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]τον ξύλινο ο Επειός κι η Αθηνά μαζί του (Δούρειος Ίππος),[ATTACH type="full" align="right" width="503px" alt="1.jpg"]18[/ATTACH] με δόλο στην ακρόπολη που πήγε ο Οδυσσέας γεμάτο άνδρες που αυτοί το Ίλιο κουρσέψαν. Έτσι κι αυτά μ' ακρίβεια σε όλους περιγράψεις, σε όλους τους ανθρώπους και εγώ θα λέω από 'δω κι εμπρός,[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]πως τη θεσπέσιά σου αοιδή ένας θεός προστάζει[/COLOR][/B]". [I]Οδύσσεια θ' 471-498[/I] [INDENT]Δηλαδή, να μας περιγράψεις Δημόδοκε πως έπεσε η Τροία:[/INDENT] " [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Ως είπε κι από το θεό σπρωγμένος ξεκινούσε, ύφαινε το τραγούδι του[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]πιάνοντας από 'κει που οι μεν μες στα καλά καράβια ανέβαιναν και έφευγαν αφού... καλύβες στη φωτιά οι Αργείοι παραδώσαν, οι άλλοι κι ήδη μ' αρχηγό λαμπρό τον Οδυσσέα ενέδρευαν στην αγορά των Τρώων μες στον Ίππο, γιατί μες στην ακρόπολη οι Τρώες τον τραβήξαν. Όταν τον τοποθέτησαν λέγαν μεγάλα λόγια συσκέπτονταν γύρω απ' αυτόν, τρεις ήτανε οι απόψεις, ή να περάσουν με χαλκό, παντού να τον τρυπήσουν ή να τον ρίξουν στον γκρεμό τραβώντας τον στην άκρη ή να τ' αφήσουν άγαλμα για τους θεούς να μείνει, πράγμα που αιτία απ' αυτό έμελλε να χαθούνε. Γιατί γραφτό ν' απολεσθούν αφού χαθεί η πόλη στο Δούρειο μέγα Ίππο, όπου κρυφά οι καλύτεροι απ' όλους τους Αργείους, που έφεραν το φονικό το θάνατο στους Τρώες. Τραγούδαγε πως τα παιδιά των Αχαιών κατέκτησαν την πόλη από τον Ίππο χύθηκαν, άφησαν την κρυψώνα. Το χάος την καταστροφή τραγούδαγε της πόλης τότε Οδυσσέας στην αρχή του Δηίφοβου ο σπίτι πάτησε σαν τον Άρη, μαζί με τον Μενέλαο τον θεϊκό αντάμα. Εκείθε ως είπε έπρεπε μεγάλη μάχη να τολμήσεις και νίκη στη Μεγάθυμο Αθηνά (των Κεφαλλήνων) να χρωστάς. Να πως τραγούδαγε ο αοιδός, ο ξακουστός. Ο Οδυσσέας τότε[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]έλιωνε, το δάκρυ απ' τα βλέφαρα στα μάγουλα κυλούσε[/COLOR][/B]..." [I]Οδύσσεια θ' 499-522[/I] [JUSTIFY][P]Ότι δηλαδή έπεσε η Τροία χάρη στο Δούρειο Ίππο, τα τρία διλήμματα των Τρώων, τις λεηλασίες και τη συγκίνηση του ακροατή (Οδυσσέα) απ' όλα τούτα, που έκλαιγε με μαύρο δάκρυ...[/P][P]...Με μαύρο δάκρυ όπως οι άτυχες Τρωαδίτισσες (Τρωάδες) την ώρα των λεηλασιών γύρω από τα πτώματα των ανδρών τους: "ΩΣ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΕΛΕΕΙΝΟΝ ΥΠ' ΟΦΡΥΣΙ ΔΑΚΡΥΟΝ ΕΙΒΕΝ"[/P][P]Και αυτές είναι οι συνέπειες του πολέμου:[/P][/JUSTIFY] "...[B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Όπως γυναίκα κλαίγοντας πέφτει σε άντρα αγαπημένο[/COLOR][/B] [COLOR=rgb(65, 168, 95)][B]τέτοιον που έπεσε μπροστά στα τείχη και στην πόλη που υπερασπιζόμενος πατρίδα και παιδιά του κακιά τον πήρε μοίρα. Κι εκείνη αυτόν πεθαίνοντας να ξεψυχά τον είδε και με λυγμούς λιγοθυμά πάνω του σπαρταρώντας, κι οι άλλοι πίσω κόβοντας ξύλα κι αυτήν στο σβέρκο και τους ώμους την χτυπούν, με βία την τραβάνε πίκρες να βρει και βάσανα, κι απ' τον αβάσταχτο καημό μάγουλα να στεγνώνουν.[/B][/COLOR] [B][COLOR=rgb(65, 168, 95)]Έτσι του Οδυσσέα πια, τα μάτια του μουσκεύαν[/COLOR][/B]..." [I]Οδύσσεια θ' 523-531[/I] [JUSTIFY][B][COLOR=rgb(243, 121, 52)]Κι αν ο Όμηρος μες απ' αυτούς τους στίχους παραδίδει στις γενιές τις επόμενες περίληψη των επών του... Όπου εξιστορεί, επεξηγεί, κάνει κοινωνική ανάλυση, οικονομική και πολιτική... Εμβαθύνει, διδάσκει, γαλουχεί, συγκινεί... Θα μπορούσε άραγε να προβλέψει από τότε τι τύχη θα είχαν τα έπη του;[/COLOR][/B][/JUSTIFY] Συνεχίζεται εδώ: [URL]https://homericithaca.com/threads/6/[/URL] . [/QUOTE]
Ονομα
Δημοσίευση απάντησης
Φόρουμ
Ομηρική Ιθάκη - Η Γεωγραφία της Οδύσσειας
ΟΜΗΡΟΣ
ΔΗΜΟΔΟΚΟΣ, μιλώντας ο Όμηρος για το έργο του (Μέρος πρώτο)
Μπλουζα
Κάτω μέρος