Το σκυλί του Οδυσσέα ο Άργος, όταν οι νέοι τον έβγαζαν για κυνήγι στα νιάτα του, εκτός από λαγούς, κυνηγούσε ζαρκάδια και αιγάγρους ! Τέτοια ζωντανά πού να υπάρχουν στη σημερινή Ιθάκη ή τους Παξούς; Τις οποίες αυτό το επιχείρημα τις διαγράφει οριστικά από διεκδικητές της Ομηρικής Ιθάκης.
«…Ἄργος, Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος, ὅν ῥά ποτ᾽ αὐτὸς
θρέψε μέν, οὐδ᾽ ἀπόνητο, πάρος δ᾽ εἰς Ἴλιον ἱρὴν
ᾤχετο. Τὸν δὲ πάροιθεν ἀγίνεσκον νέοι ἄνδρες
αἶγας ἐπ᾽ ἀγροτέρας ἠδὲ πρόκας ἠδὲ λαγωούς·· ...»
...ο Άργος, του ταλαίπωρου του Οδυσσέα, που κάποτε αυτός αυτόν
ανέθρεψ᾽ αφενός, αλλά δεν τον(ε) χάρηκε, και εις το Ίλιο πιο πριν (πόλη) ιερήν
αναχώρησε. Αυτόν(α) πιο παλιά οι νέοι άνδρες συνοδεύαν στα κυνήγια
αιγάγρους μα και ζαρκάδια και λαγούς...
Οδύσσεια ρ’ 292-295
Τέτοια πανίδα μόνο η Κεφαλλονιά θα μπορούσε να διαθέτει κατά την Ομηρική εποχή. Ο Άργος μας υποδεικνύει ότι Ομηρική Ιθάκη είναι μόνο η Κεφαλλονιά.
« ...ἔνθα κύων κεῖτ᾽ Ἄργος ἐνίπλειος κυνοραιστέων.
δὴ τότε γ᾽, ὡς ἐνόησεν Ὀδυσσέα ἐγγὺς ἐόντα,
οὐρῇ μέν ῥ᾽ ὅ γ᾽ ἔσηνε καὶ οὔατα κάμβαλεν ἄμφω, ... «
...εκεί όπου έκειτο ο Άργος το σκυλί γεμάτος με τσιμπούρια
πια τότε βέβαια, τον Οδυσσέα ως ενόησε που έφτασε κοντά,
κούναγε μεν αυτό βεβαίως την ουρά και δυο κατέβασε αυτιά, ...
Οδύσσεια ρ’ 300-302
«... Εἰ τοιόσδ᾽ εἴη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ ἔργα,
οἷόν μιν Τροίηνδε κιὼν κατέλειπεν Ὀδυσσεύς,
αἶψά κε θηήσαιο ἰδὼν ταχυτῆτα καὶ ἀλκήν·
οὐ μὲν γάρ τι φύγεσκε βαθείης βένθεσιν ὕλης
κνώδαλον, ὅττι δίοιτο· καὶ ἴχνεσι γὰρ περιῄδη. ...»
... Αν ήταν τέτοιος αφ᾽ ενός στο σώμα και στα έργα αφ᾽ ετέρου,
όπως αυτόν τον εγκατέλειπε ο Οδυσσεύς κινώντας για την Τροία,
ευθύς και βλέποντας θα θαύμαζες για την ταχύτητα και για το σφρίγος·
και διότι δεν υπήρχε πιθανότητα μες από την πυκνή τη βλάστηση να του ξεφύγει
θήραμα, ό,τι και νά ᾽χε τύχει· και διότι ιχνηλάτης τρομερός. ...
Οδύσσεια ρ’ 313-317
Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ - kritikos ichnilatis
Από την μυθολογική εποχή και την ανάληψη από τον Δία της ηγεσίας των θεών, ο Κρητικός Ιχνηλάτης ήταν ένα από τα 3 δώρα που αφιέρωσε στην Ευρώπη, σύζυγο του, ο Δίας.
Οι φιλόσοφοι Αριστοτέλης και Ξενοφών αναφέρονται με εγκωμιαστικά σχόλια σε αυτόν, και άλλοι μεταγενέστεροι ιστορικοί, Έλληνες και ξένοι αναφέρονται πάντα με περισσότερες και αναλυτικότερες λεπτομέρειες για την μορφή και τον χαρακτήρα του Κρητικού Ιχνηλάτη. Πολλά είναι και τα αρχαιολογικά ευρήματα από όλη την Κρήτη που μας δείχνουν την μορφή του και την θέση του στην κοινωνία της εποχής, όπως επίσης και τα παλαιοντολογικά ευρήματα σκελετών τέτοιων ζώων σε προσεγμένες ταφές κοντά στους ιδιοκτήτες τους ή μαζί με αγαπημένα αντικείμενα καθημερινής χρήσης.
Ο ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΙΧΝΗΛΑΤΗ (ΟΦΚΙ) τα τελευταία 25 χρόνια προσπαθεί να συντονίσει τους ιδιοκτήτες τέτοιων σκύλων, ώστε να διατηρήσουμε και να καλλιεργήσουμε συστηματικά τον σκύλο μας σε επιστημονική βάση έχοντας την βοήθεια της Αρχαιολογίας και του Πανεπιστημίου Κρήτης σε αυτή μας την προσπάθεια. Αλλά και την συμπαράσταση πολλών φίλων της φυλής από όλη την Ελλάδα αλλά και εκτός αυτής.
Η Ιδιαιτερότητα του Κρητικού Ιχνηλάτη πρωτίστως έγκειται στο ότι έχει προσαρμοστεί για χιλιετίες στο ιδιαίτερο περιβάλλον της Κρήτης και αυτό του έχει επιτρέψει να διατηρήσει λόγω της νησιωτικής απομόνωσης, τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα στο πέρασμα των αιώνων, έχοντας μειωμένη δυνατότητα για επιμιξίες με άλλες εισαγόμενες φυλές. Αυτή η προσαρμογή του επέτρεψε να εξελίξει και τις κυνηγετικές του δεξιότητες με τρόπο ώστε να θεωρείται ο καταλληλότερος ιχνηλάτης για την Κρήτη.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα γνήσιο εκπρόσωπο της Ελληνικής γης που κατάφερε να φτάσει μέχρι τις μέρες μας και χρίζει του σεβασμού και της προσοχής μας.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την διατήρηση του ως κυνηγετικός σκύλος και με την επαφή του με τον βιότοπο που τον ανέδειξε, δηλαδή την Ελληνική γή. Ευελπιστούμε στην συμβολή όλων των φίλων της φυλής, που μαζί με την επιστημονική κοινότητα θα βοηθήσουμε να αναδειχθεί αυτή η ιστορική ποικιλία ζώου του Ελληνικού βιοτόπου.
Ήταν ένα άρθρο του προέδρου Ευάγγελου Γενειατάκη
Οι σχέσεις της Μινωικής Κρήτης με την προϊστορική Κεφαλονιά.
Στις 26 Μαρτίου 1962 στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Αθηνών ο « Παρνασσός », έγινε διάλεξη με θέμα την ιστορική και πολιτιστική σχέση των δύο νησιών, της Κρήτης και της Κεφαλονιάς, παρουσία πολλών προσωπικοτήτων της εποχής εκείνης. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο τότε αντιπρόεδρος της Κεφαλληνιακής αδελφότητος, κ. Γεώργιος Ι. Καββαδίας, ο οποίος ανέφερε ότι από την εποχή της μυθολογίας, πολύ πριν από τους χρόνους των ομηρικών επών και πολύ πριν τη μινωική εποχή, Κρητικοί μετανάστευσαν στην Κεφαλονιά.
Τόσο στην Κρήτη όσο και στην Κεφαλονιά, λάτρευαν το Δία. Σώζονται ακόμα στην κορυφή του Αίνου, τα ερείπια του «Αινισίου Διός», που σύμφωνα με τη μυθολογία γεννήθηκε στην Κρήτη. Με την πάροδο των χρόνων επακολούθησε επιμιξία των δύο αυτών ελληνικών λαών αφού Κεφαλλήνες της Βορείου περιοχής της νήσου, ιστορούνται ως δολιχοκέφαλοι, όπως δολιχοκέφαλοι φέρονται και οι Κρήτες στα εικονιστικά μνημεία που βρέθηκαν στις ανασκαμμένες Μινωικές πόλεις.
Και ανταλλαγές προϊόντων γινόντουσαν μεταξύ τους, αφού όπως εξακρίβωσε ο διεθνούς φήμης καθηγητής της Αρχαιολογίας και Ακαδημαϊκός, Σπύρος Μαρινάτος, η ξυλεία των Ανακτόρων της Κνωσού, μεταφέρθηκε από το δάσος του Αίνου της Κεφαλονιάς.
Μία έμμεση πληροφορία περί της επικοινωνίας μεταξύ Κρήτης και Κεφαλονιάς, μας δίδουν τα Ομηρικά Έπη. Όταν ο Οδυσσέας γύρισε άγνωστος στην Ιθάκη, αφηγείται στο χοιροβοσκό Εύμαιο μια πλαστή ιστορία για τον εαυτό του. Του λέει πως ζούσε στην Κρήτη, πως ήταν φίλος του Ιδομενέως, πως πολεμήσανε μαζί στον Τρωικό πόλεμο και πως ύστερα από πολλές περιπλανήσεις σε διάφορα ξένα μέρη, βρέθηκε ναυαγός στα παράλια της Ιθάκης.
Ο Οδυσσέας δεν διάλεξε τυχαία την Κρήτη για να την παρουσιάσει σαν πατρίδα του. Είχε σκοπό να συγκινήσει τον Εύμαιο και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, παρουσιαζόμενος ως Κρητικός. Από τότε η Κρητική καταγωγή, αποτελούσε στην Κεφαλλονιά, λαμπρό διαβατήριο…
Ήταν ένα άρθρο του Γεράσιμου Τυπάλδου-Ξυδιά
Η Ιστορία του ΚΕΦΑΛΟΥ, γενάρχη της Κεφαλληνίας, της συζύγου του ΠΡΟΚΡΙΔΑΣ και του σκυλιού τους, της ΛΑΙΛΑΠΑΣ.
Η μυθολογία αλλάζει από τόπο σε τόπο, έτσι αναφέρετεαι ότι ο Κέφαλος ήταν βασιλιάς στο Θορικό, περιοχή βόρεια του Λαυρίου, και είχε για γυναίκα την Πρόκριδα που είχε ανταλλάξει όρκο αιώνιας πίστης.
Ο Κέφαλος, μανιώδης κυνηγός σηκωνόταν αξημέρωτα για να κυνηγήσει. Μια μέρα τον είδε η Ηώ και τον ερωτεύτηκε και προσπάθησε πάρα πολύ να τον κάνει να πάει μαζί του.
Αυτός ενέδωσε και τελικά έμεινε μαζί της επτά χρόνια χωρίς όμως να τον κυριεύσει η έξη, μένοντας πιστός στον όρκο του. Η Πρόκρις ψάχνοντας να τον βρει κατέληξε στο βασίλειο του Μίνωα που αυτός προσπάθησε να την κάνει να πατήσει τον όρκο της, χωρίς να τα καταφέρει.
Ξέροντας η Πρόκρις ότι η Πασιφάη, η γυναίκα του, με μάγια είχε καταστήσει τον άνδρα της άγονο, τον έπεισε να την βοηθήσει κάνοντάς της δώρο έναν κύνα και το τόξο που του είχε χαρίσει η Άρτεμις μαζί με βέλη. Η Ηώ ξέροντας τι έχει γίνει και θέλοντας τον Κέφαλο πάρα πολύ, του λέει ότι η Πρόκρις ενέδωσε στον Μίνωα, και δεν αξίζει να κρατάει τον όρκο τους. Για να τον πείσει για όλα αυτά τον πείθει να μεταμορφωθεί και να αποπλανήσει την Πρόκριδα, το οποίο και έγινε, και μετά της φανερώθηκε, διαπληκτίστηκαν, μόνιασαν και στο τέλος έφυγαν για το Ιόνιο, στο νησί των Τηλεβόων τους οποίους ο Κέφαλος νικά και δημιουργεί ένα καινούργιο βασίλειο. Η Πρόκρις του δωρίζει το τόξο με τα βέλη και τον κύνα που γίνεται το σύμβολο της νήσου, και δυστυχώς με αυτά τα δώρα από κακοτυχία ο Κέφαλος σκοτώνει την Πρόκριδα.
Ήταν ένα άρθρο του Γιώργου Γεννατά-Ευθυμιάτου
Λήκυθος στην οποία απεικονίζεται ο Κέφαλος
με τον κυνηγετικό οπλισμό του και τον λευκό ιχνηλάτη σκύλο του
ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ ΣΚΥΛΟΙ
Οι δεσμοί αγάπης των Ελλήνων με το κυνήγι και τους ιχνηλάτες, κυνηγετικούς σκύλους είναι πανάρχαιοι. Τη λέξη «κυνηγέται», που σημάνει κυνηγοί εξ’ ου και κυνηγετικός, και προέρχεται από τη λέξη ku-na-ke-ta-i που συναντάμε σε Μυκηναϊκές πινακίδες με Γραμμική Β΄ γραφή, πρώτος τη χρησιμοποιεί ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Πρόκειται για περιγραφή του νησιού των Κυκλώπων, όπου μεταξύ άλλων λέει:
ἄλγεα πάσχουσιν κορυφὰς ὀρέων ἐφέποντες...."
«ούτε εισέρχονται εκεί για ιχνηλασία κυνηγοί, που στα δάση
καταταλαιπωρούνται διατρέχοντες τις κορυφές των ορέων.»
Οδύσσεια ι΄120-121
Αυτό αποτυπώνεται και στο μύθο του Κέφαλου, όπου ο θεωρούμενος ως γενάρχης των Κεφαλλήνων, φαίνεται να αγαπάει το κυνήγι και να επιδίδεται σε αυτό με ιδιαίτερη δεξιότητα. Απαραίτητα βεβαίως σε ένα κυνηγό το όπλο και ο ιχνηλάτης σκύλος του. Ο Κέφαλος, όπου εικονίζεται να φέρει την κυνηγετική του εξάρτηση και να συνοδεύεται απαραιτήτως από το σκύλο του. Τον σκύλο αυτό του τον έφερε δώρο από την Κρήτη η σύζυγός του Πρόκρις, για να του «χρυσώσει το χάπι» της απιστίας της με τον Μίνωα. Ο σκύλος του λοιπόν είναι ο λευκός Κρητικός ιχνηλάτης που παρέλαβαν οι Μυκηναίοι από τους Μινωΐτες.
Πριν όμως από τον Αθηναϊκό μύθο ο Όμηρος στην Οδύσσεια μας μιλάει για τα σκυλιά της Ιθάκης. Για σκυλιά ποιμενικούς φύλακες και για ιχνηλάτες. Η αρχή γίνεται από την β΄ ραψωδία στοίχοι 1-11 στην περιγραφή του Τηλέμαχου, όταν κίνησε για τη σύνοδο του Δήμου της Ιθάκης που είχε συγκαλέσει, ως διάδοχος πια του άνακτα πατέρα του. Η εμφάνισή του είναι αρχοντική:
ὤρνυτ᾽ ἄρ᾽ ἐξ εὐνῆφιν Ὀδυσσῆος φίλος υἱὸς
εἵματα ἑσσάμενος, περὶ δὲ ξίφος ὀξὺ θέτ᾽ ὤμῳ,
ποσσὶ δ᾽ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,
βῆ δ᾽ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο θεῷ ἐναλίγκιος ἄντην.
αἶψα δὲ κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κέλευσε
κηρύσσειν ἀγορήνδε κάρη κομόωντας Ἀχαιούς.
οἱ μὲν ἐκήρυσσον, τοὶ δ᾽ ἠγείροντο μάλ᾽ ὦκα.
αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἤγερθεν ὁμηγερέες τ᾽ ἐγένοντο,
βῆ ῥ᾽ ἴμεν εἰς ἀγορήν, παλάμῃ δ᾽ ἔχε χάλκεον ἔγχος,
οὐκ οἶος, ἅμα τῷ γε δύω κύνες ἀργοὶ ἕποντο. ..."
Από την περιγραφή αυτή συμπεραίνουμε ότι ο Όμηρος θέλει να μας δώσει την εικόνα του άρχοντα που προσέρχεται στην αγορά του Δήμου τηρώντας το επίσημο «πρωτόκολλο» της εποχής. Ο Τηλέμαχος θέλοντας να εμφανιστεί στη σύναξη ως άρχων, προσέρχεται με επιμελημένη εμφάνιση, με τον απαραίτητο λαμπρό οπλισμό και ακολουθούμενος από τα ευγενικής καταγωγής κυνηγόσκυλά του. Η εικόνα αυτή διατηρήθηκε σχεδόν αναλλοίωτη από την αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα.
Παρόμοιες σκηνές βλέπουμε σε αρχαίες Ελληνικές, Ρωμαϊκές, μεσαιωνικές, αναγεννησιακές και νεότερες παραστάσεις, ακόμη και φωτογραφίες, με μονάρχες και άρχοντες σε κυνήγι με τα όπλα και τα σκυλιά τους.
Αυτά τα γνωρίσματα είχε και ο Άργος, ο αγαπημένος σκύλος του άνακτα Οδυσσέα, που ως ανώτατος άρχων, είχε επιλέξει και ανάσταινε τον καλύτερο ιχνηλάτη για τα κυνήγια του, αλλά δεν πρόλαβε να τον χαρεί λόγω της αναχώρησής του για την Τροία.
Την περιγραφή των χαρισμάτων του Άργου κάνει ο Εύμαιος σ’ αυτή τη ραψωδία (στ. 312-317). όπου παινεύει την κορμοστασιά του, τις χάρες, την γενναιότητα, τη γρηγοράδα και την ικανότητά του στην ιχνηλασία, αφού κανένα αγρίμι δεν του ξέφευγε.
Όπως φαίνεται από τις περιγραφές του Ομήρου, οι σχέσεις των Αχαιών Κεφαλλήνων με τους Κρήτες είναι στενές, και ασφαλώς η επικοινωνία αυτή έχει ως αποτέλεσμα τον πολιτισμικό αλληλοεπηρεασμό και την ανταλλαγή προϊόντων και δώρων. Το γένος των λευκών ιχνηλατών με το λιγνό και ευκίνητο σώμα, τα μυτερά αυτιά και τη γυριστή ουρά, συγκαταλέγεται σ’ αυτές τις ανταλλαγές.
Λέγεται Podenco και ανάλογα με την περιοχή παίρνει και το επώνυμό του. Podenco Ibicenco (από την νήσο Ibiza και τις άλλες Βαλεαρίδες), Podenco Andaluz (εξ Ανδαλουσίας), Podenco Gallego (απαντάται στη Γαλικία, βορειοδυτική Ισπανία),Podenco Canario (κάτοικος Καναρίων νήσων, όπου μάλλον πρέπει να έφτασε κατά το μεσαίωνα στη μετακίνηση προς τις υπερατλαντικές κτήσεις), και αν και εκτός Ισπανίας αλλά Ιβηρικός και κάτι πιο χθαμαλός, ο Podenco Portugués «Ο Πορτογάλος».
Τα χαρακτηριστικά τους είναι σχεδόν ολόιδια με τα του Ιχνηλάτη και ο αλαζονικός Ibicenco έχει ακριβώς τον τύπο, το μπόι και τη φιγούρα που παρατηρούμε στις αρχαίες τοιχογραφίες.
Μάλιστα του έχουν και μπρούτζινο άγαλμα σε μια από τις πλατείες της μικρής πόλης! Αλλά αν και μπορεί να βρεθεί ολόλευκος, συνήθως έχει τεράστιες καφετιές «ελαιογραφίες» ζωγραφισμένες σε όλο του το κορμί και χαρακτηριστικά στα δυο μυτερά και τεντωμένα αντενικά αυτιά του.
Ο podenco έφτασε κάποια μέρα στην Ιβηρική χερσόνησο από μια από τις τρεις πηγές που θα αναφέρω (Όπως πάντα εδώ αρνούνται τη μία, λες και τους είναι πιό ευχάριστη η προέλευση και μίξη τους με Φοίνικες και Ρωμαίους παρά με τους Έλληνες... Πτωχοί !).
Όμως εγώ πάντα επέμενα και θα επιμένω, ότι από τον 9ο αιώνα οι Βοιωτοί ήδη είχαν πάρε δώσε με τους Talayoticos, λαούς στις Βαλεαρίδες. Σήμερα προσπαθούν να αρνηθούν το όνομα Baleares από το ελληνικό βάλλειν «ρίπτω», εκτοξεύω, και δέχονται το φοινικικό «ba’ lé yaroh» που σημαίνει το ίδιο! Αλλά για τα ονόματα της Ίμπιζας, ως Πιτυούσα και της μικρότερης Dragonera ,ως Οφιούσα δεν έχουν αντίστοιχα!
Σε ολόκληρη την μεσογειακή Ιβηρία υπάρχουν αναντίρρητες ενδείξεις για την Ελληνική παρουσία μετά την μάχη της Τροίας, και στην Ανδαλουσία από τον 7ο έως το τέλος του έκτου αιώνα, υπήρξε παρουσία Φωκαίων και Σαμίων σε συμβίωση με τους Ταρτέσιους. Στη Γαλικία αλλά και στην Πορτογαλία μπορούμε μόνο να ελπίσουμε ότι αν δεν έφτασε ο Οδυσσέας κάποιοι άλλοι όπως ο Τεύκρος, ο Αμφίλοχος, ο Ασκληπιάδης ή ο Διομήδης από τον 12ο και μετά έδωσαν ελληνικά ονόματα στις πόλεις Ullisipo, και Ampiloquia, Helline, Ullisea, Tude ή Grovios στη Γαλικία.
Μάλιστα υπάρχει site Φιλελλήνων στη Γαλικία που προσπαθεί να αναδείξει την επαλήθευση της αρχαιότατης ελληνικής παρουσίας στη χώρα τους. Παραθέτω: filellinesgalicia.blogspot.com.es και θα προσπαθήσω να τους φέρω σε επαφή μαζί μας.
Ευάγγελου Γενειατάκη: ΣΥΓΓΕΝΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ
β. Ο Αφρικανικός Ιχνηλάτης - Μπασέντζι - Basenji - ή σκύλος του Χέοπα,- ή σκύλος σκεπτόμενος, - ή σκύλος άφωνος. Συγγενής φυλή με τον Κρητικό Ιχνηλάτη που ζει μέχρι σήμερα στις Ζούγκλες του Κογκό, κυρίως μαζί με τις φυλές των Πυγμαίων. Η φωνή του μοιάζει με τιρολέζικο τραγούδι, είναι ικανός Ιχνηλάτης και χρησιμοποιείται από τους Ιθαγενείς για το κυνήγι μικρών και μεσαίων θηραμάτων μέσα στην ζούγκλα που τα πλησιάζει σιωπηλά με την οσμή, επιτρέποντας στον κυνηγό με το ακόντιο ή το τόξο να τα στοχεύσει. Επίσης χρησιμοποιείται ως φύλακας - προστάτης για να εντοπίζει και να προειδοποιεί με την συμπεριφορά του για επικίνδυνα φίδια μέσα στα πυκνά σημεία της ζούγκλας. Αρχικά αναγνωρίστηκε ως Ιχνηλάτης και στην συνέχεια ως πρωτόγονος σκύλος εξαιτίας της χρήσης του ως σύντροφος σχεδόν αποκλειστικά αλλά και σε κυνοδρομίες. Είναι σκύλος μικρόσωμος που δεν ξεπερνά τα 42 εκ. και τα 10 κιλά βάρος
Ήταν λευκά σκυλιά (άργος, παράγωγο άργυρος), με όρθια αυτιά, ρύγχος «σφήνα», σώμα λεπτό γυμνασμένο και καμπυλωτή ουρά, ειδικευμένα στο κυνήγι του λαγού, του αγριοκάτσικου και του ζαρκαδιού. Ζει άνετα είκοσι χρόνια και είναι σκυλί (ίσως το μοναδικό), το οποίο μπορεί να κυνηγάει μόνο του. Όπως λέει ο Όμηρος, ότι οι νέοι το συνοδεύουν στα κυνήγια, ή πιο επακριβώς, το πάνε στο κυνήγι και απλά το ελέγχουν.
Απόγονοι του σήμερα υπάρχουν στην Κρήτη, στη Λακωνία, στη Σικελία, στην Ίμπιζα, στο Νότιο Σουδάν και Κονγκό, και στην Κεφαλλονιά, αλλά με τα αυτιά κατεβασμένα.
Η μελέτη αυτή πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον ΟΜΙΛΟ ΦΙΛΩΝ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΙΧΝΗΛΑΤΗ.
