Aν έχετε ακούσει ποτέ ότι η Κεφαλλονιά ήταν χωρισμένη, αυτό ίσχυε και ισχύει και σήμερα στο σημείο που οι Βαρδιάνοι κάποτε ήταν ενωμένοι με το Ξι.
Εδώ που σημειώνω με την κοκκινοκίτρινη γραμμή ήταν τα φαινόμενα που περιγράφει ο Στράβων, γιατί από τη μια ήταν οι Παλείς και από την άλλη οι Κράνιοι (σωστά), πράγμα που στη Θηναία δεν γίνεται, όχι λόγω Παλέων, αλλά λόγω της απόστασης από την Κράνη και το δύσβατο και το όνομα Θηναία που είναι προϊστορικό, οπότε θα το ανέφερε και ο κάθε Απολλόδωρος του οποίου ο Στράβων είχε αντιγράψει την εργασία, αλλά ο ίδιος ποτέ δεν επισκέφθηκε τα νησιά.
Aριστερά η περιοχή των Ομηρικών Αλαλκομενών στο Ξι, όπως φαίνονται από τον Αίνο Κεφαλληνίας σήμερα.
Δεξιά, κατευθυνόμενοι απο την Καλαμάτα προς τις Κιτριές, τους Δολούς, την Κορδαμύλη και τη Μεσσηνιακή Μάνη, συναντάμε το τοπίο αυτό που αν το αντιστρέψουμε (αριστερόστροφα) δίνει την εικόνα του τοπίου της νότιας παραλίας της Παλλικής πριν από 6-10.000 χρόνια.
Έτσι ήταν ο Βραχίονας στο «λαιμό» του οποίου οικοδομήθηκαν αργότερα οι Αλαλκομενές.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΡΕΥΝΑ ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ, καταλήξαμε ότι τις μεγαλύτερες ομοιότητες με την περιοχή των Αλαλκομενών, όπως ήτανε τα χρόνια του Οδυσσέα, μπορούμε να συναντήσουμε σήμερα στην ανατολική παραλία της Νότιας Αφρικής, στον Ινδικό Ωκεανό.
Αυτή την εικόνα συναντάμε και στις δικές μας Αλαλκομενές, εκεί στην Αγριοσυκιά του Ξι.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Πριν από 4.000 χρόνια
«Χάρη σε μικρή παρουσία χώματος δημιουργείται εποχιακή
βλάστηση πάνω σ’ αυτή την εντυπωσιακή καμπύλη» φωτό:
Γέρακας Ζακύνθου
Στη νοτιότερη παραλία της Παλλικής Χερσονήσου της Κεφαλλονιάς υπάρχει στο μέσον βραχίονας που εκτείνεται νοτιοανατολικά. Το ελάχιστο ύψος άνωθεν της επιφανείας της θαλάσσης είναι 4 μέτρα και εκτείνεται πέρα από τα σημερινά νησάκια των Βαρδιάνων.Το πλάτος του ποικίλλει λόγω παλιρροϊκών φαινομένων: Ίσως μαζί με την αμμουδιά να πέρναγε τα 100 m !
Χάρη σε μικρή παρουσία χώματος δημιουργείται εποχιακή βλάστηση πάνω σ’ αυτή την εντυπωσιακή καμπύλη.
Οι ιθαγενείς ανελκύουν πιρόγες. Αναπτύσσουν οικισμό.
Η εξωτερική πλευρά είναι απότομη και ακατάλληλη. Αν εδημιουργείτο δεύτερο λιμάνι, αυτό θα ήταν κοντά στη σημερινή Κουνόπετρα και ίσως άλλος οικισμός!
Στο κάτω μέρος αυτής της εξωτερικής πλευράς διακρίνεται το υπόβαθρο: Λατυποπαγείς ασβεστόλιθοι, δηλαδή το υλικό από το οποίο αποτελείται ο βράχος της Κουνόπετρας.
Επαναλαμβάνουμε ότι όλες οι δυτικές πλευρές στα Ιόνια νησιά, και επίσης σε μικρούς παραθαλάσσιους όγκους, είναι απότομες. Γι’ αυτό υποθέτουμε ότι η πίσω πλευρά του βραχίονα θα ήταν απόκρημνη και το βάθος της θάλασσας μεγάλο.
Ήδη έχει αναπτυχθεί οικισμός επωφελούμενος από τα πλεονεκτήματα του χώρου συνολικά.
Άλλη μια εκδοχή για το πώς παρουσιαζόταν η
καμπύλη μας πριν από 3.000 χρόνια. Βρισκόμαστε
σε μικρή απόσταση από την Πύλο της Μεσσηνίας
αλλά και τον Βασιλιά Νέστορα!
Ο βραχίονας έχει ύψος το πολύ δύο μέτρα. Η εικόνα έχει αλλάξει. Οι εντόπιοι πλέον, τον χρησιμοποιούν μόνο εποχιακά για τα πλοιάρια τους, και μόνο για να διέρχονται μέχρι το ακρωτήριο, στο οποίο είναι εγκατεστημένο φυλάκιο. Πολλά από τα σημεία του ισθμού αυτού, λόγω αποσάθρωσης, χρειάζονται συνεχή επισκευή. Μάλλον την εποχή αυτή άρχισε να κατασκευάζεται το μικρό λιμάνι που διακρίνεται στις φωτογραφίες.
Ο οικισμός συνεχίζει να ακμάζει, αφού οι ευνοϊκές συνθήκες για τους εντόπιους δεν έχουν χαθεί.
Πριν από 2.000 χρόνια
«...Ήδη τα νερά υπερκαλύπτουν το βραχίονα...»
Βρισκόμαστε στην εποχή του Στράβωνος και του Απολλόδωρου.
Ήδη τα νερά υπερκαλύπτουν τον βραχίονα. Φαίνεται ότι ο μαργαϊκός ασβεστόλιθος, παρά το μεγάλο του πάχος, δεν άντεξε. Ο αραιά εμφανιζόμενος λατυποπαγής ασβεστόλιθος του υπόβαθρου στάθηκε αδύνατον να προστατεύσει την περιοχή από την ταχύτατη αποσάθρωση.
Τώρα η περιοχή δεν έχει δύο κόλπους όπως πριν. Έχασε την αξία της! Σε ώρες θαλασσοταραχής, ελάχιστοι εντόπιοι γνωρίζουν τα περάσματα, ώστε να πηγαίνουν περπατώντας μέχρι τα νεοφανή νησάκια των Βαρδιάνων. Παράλληλα, επειδή η στάθμη της θάλασσας συνεχίζει να ανεβαίνει, ο μικρός λιμενοβραχίονας της πολίχνης χρειάζεται συμπλήρωμα. Και έτσι ο οικισμός παρακμάζει.
Για αρκετούς αιώνες τα υπολείμματα του βραχίονα σαν ύφαλοι αυτή τη φορά θα ταλαιπωρούν τους διερχόμενους ναυτικούς. Αυτό αποδεικνύεται και από τα ευρήματα -λείψανα παλαιών ναυαγίων.
Τον ίδιο καιρό που μελετούσα τις Αλαλκομενές έμαθα για την εργασία του γνωστού Γερμανού ερευνητή Χάιντς Βάρνεκε, ο οποίος ταυτίζει την Κεφαλληνία με τη Μελίτη του Αποστόλου Παύλου (πραξ. 281). Την έρευνα αυτή υποστήριζε τότε και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Πρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός με το έργο «Ο Απόστολος Παύλος στην Κεφαλληνία » Αθήνα 1993.
Ο Dr. H. Warnecke λοιπόν αποδεικνύει, ότι το πλοίο που μετέφερε τον Απόστολο Παύλο στη Ρώμη μετά την αναχώρηση από το “λιμένα της Κρήτης” -όπως λέμε σταθμός Λαρίσσης- κοντά στη σημερινή Φοινικούντα της Πελοποννήσου, παρασυρμένο από νοτιοανατολικούς ανέμους εξώκειλε σε κάποια παραλία της Νότιας Κεφαλλονιάς, όπου σφηνωμένο σε παχιά άμμο, όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μέχρι το πρωί διαλύθηκε από τα κύματα.
Έχω την υποψία ότι αυτή η παχιά άμμος συμπίπτει με τον βραχίονα της έρευνας, που παρουσιάζουμε στο βιβλίο "Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ" και στο άρθρο αυτό. Άλλωστε, την εποχή του Αποστόλου Παύλου, πριν 2.000 χρόνια δηλαδή, ο ήδη κατεστραμμένος βραχίονάς μας, σε ώρες θαλασσοταραχής γινόταν πονοκέφαλος για τους ναυτιλλομένους, ειδικά αν προέρχονταν από μακρινούς τόπους.
Αναρωτιέμαι μήπως τα αγάλματα που βρέθηκαν το 1983 ταξίδευαν με το ίδιο πλοίο!
Πάντως, όταν επισκεφθήκαμε τη Μάλτα και τα νησιά της το καλοκαίρι του 2001, διαπίστωσα ότι, εκεί που τοποθετούνται τα νησάκια του Αποστόλου Παύλου, τα βάθη κυμαίνονται από 20 έως 35 μέτρα. Προμηθευτήκαμε οδηγούς καταδύσεων και φωτογραφήσαμε, διακρίνοντας αμμουδιά μόνο στο εσωτερικό του ομώνυμου κόλπου, εκεί που αποβιβάστηκαν οι Ισπανικές ενισχύσεις το 1565 κατά την πολιορκία της Μάλτας από τους Τούρκους.
Οι αλλαγές, που έχουν γίνει μέσα σε 2.000 χρόνια, δεν μπορεί επ’ ουδενί να είναι τόσο ριζικές.
Άρα η Μελίτη του Αποστόλου Παύλου και η Μάλτα μάλλον δεν ταυτίζονται.
Άλλωστε κατά τον π. Γ. Δ. Μεταλληνό (σ. 32): “Ο αρχαίος θαλασσοπόρος και γεωγράφος Σκύλαξ τοποθετεί τη Μελίτη σε απόσταση 20 στάδια (4 km) από την Κέρκυρα-Μέλαινα”
(Κέρκυρα - Μέλαινα = Κεφαλλονιά με το μαύρο έλατο και άρα Μελίτη = Παλλική).
... Κατευθυνόμενοι προς την βάση του βραχίονα ή ό,τι έχει απομείνει. ...
Η βύθιση του βραχίονα συνεχίζεται. Ένα καινούργιο φαινόμενο προκύπτει:
Τώρα που το νερό δε συναντάει φραγμούς αρχίζει να επιδρά ταχύτατα επί των παραλιακών πετρωμάτων!
Συνεπώς και ο εκεί μαργαϊκός ασβεστόλιθος, ο Ασκύλακας δηλαδή, όχι μόνο αρχίζει να διαβρώνεται, αλλά με την αποσάθρωση (απομάκρυνση διαλυμένων υλικών) που υφίσταται, η μορφή της περιοχής αλλάζει σταδιακά. Η παραλία υποχωρεί.
Σαν να μην έφτανε αυτό, τα θαλάσσια ρεύματα άρχισαν ήδη να κατακλύζουν το μικρό μας λιμάνι με άμμο, που προέρχεται από την αποσάθρωση της παραλίας.
Όσο για τις Αλαλκομενές, από καιρό έχουν καταστραφεί λόγω και της πειρατείας.
Το αδύνατο πετρογραφικά υπόβαθρο διαβρώνεται σε πολλά σημεία. Τα ερείπια παρασύρονται εύκολα στη θάλασσα.
Ένα μοναστήρι ξεπροβάλλει στους Βαρδιάνους, αντίστοιχο οίκημα δημιουργείται στην απέναντι τελευταία προεξοχή ου θυμίζει ακόμα το βραχίονα. Όλα κατασκευασμένα με οικοδομικά υλικά που προέρχονται από τον τεράστιας αρχαιολογικής αξίας οικισμό.
Μοναχοί και ψαράδες συνεργάζονται χρησιμοποιώντας τα ογκωδέστερα στελέχη απο το ίδιο υλικό, στην ενίσχυση του παλιού λιμενοβραχίονα. (Είναι όπως πιστεύουν δώρο του Θεού, γιατί πώς να εξηγήσουν την ύπαρξή του μεσ’ στην ερημιά!!! Είναι ένα σύνολο αλληλοεξαρτώμενης λειτουργίας: Μετόχι - λιμάνι - μοναστήρι. Τα οποία δυστυχώς βομβαρδίστηκαν στον πόλεμο από τους Γερμανούς).
Σήμερα:
Η καταστροφή είναι τεραστίας εκτάσεως. Μελετώντας το φωτογραφικό υλικό που με ευλάβεια προς την ιερή μνήμη ενδόξων προγόνων συγκεντρώσαμε, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε ανακαλύψει τις ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΕΣ στο σύνολό τους.
Με υπερηφάνεια μπορούμε να προσθέσουμε και το υλικό με τις φωτογραφίες του παρακείμενου λόφου (Μασπάλι), όπου τόσο οι κυκλώπειες κατασκευές της κορυφογραμμής, όσο και τα κατακρημνισμένα λίθινα στελέχη που απεκάλυψε η πυρκαγιά, καθώς και η ιδανική θέση σε σχέση με όλα όσα ήδη αναλύσαμε, μας επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε και την ΑΚΡΟΠΟΛΗ των ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΩΝ.
Απ’ όλη την ανάλυση όμως ένα συμπέρασμα βγαίνει. Όχι μόνο πρέπει να αναγνωριστούν το συντομότερο, αλλά και να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν ότι αυτό δεν θα μπορεί να γίνει δύο γενεές αργότερα!
Όπως βλέπετε, οι Αλαλκομενές σβήνουν περήφανα, σιγά-σιγά και για πάντα! Ο Αρκείσιος έκτισε στην άμμο!!!
Αλαλκομενές: Η Aποκάλυψη. https://homericithaca.com/threads/166/.
Αλαλκομενές: Η έρευνα του Νίκου Λιβαδά. Γιατί δεν ισχύει η έρευνα των Βρετανών για την Ομηρική Ιθάκη. https://homericithaca.com/threads/165/.
