καί νύ κ᾽ ὀδυρομένοισι φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,
εἰ μὴ ἄρ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη.
νύκτα μὲν ἐν περάτῃ δολιχὴν σχέθεν, Ἠῶ δ᾽ αὖτε
ῥύσατ᾽ ἐπ᾽ Ὠκεανῷ χρυσόθρονον, οὐδ᾽ ἔα ἵππους
ζεύγνυσθ᾽ ὠκύποδας, φάος ἀνθρώποισι φέροντας,
Λάμπον καὶ Φαέθονθ᾽, οἵ τ᾽ Ἠῶ πῶλοι ἄγουσι.
που σε απλά ελληνικά πάει να πει:
κι η ροδοδάχτυλη αυγή θα τους έβρισκε να κλαίνε
αν δεν σκεφτόταν κάτι άλλο η γλαυκώπις Αθηνά:
Κράτησε (σχέθεν) την ούτως ή άλλως μεγάλη (δολιχήν) νύχτα,
απαγορεύοντάς της να βυθιστεί στα πέρατα του κόσμου (εν περάτη)
(η νύχτα βυθίζεται και η μέρα ανατέλλει)
όπως και τη χρυσόθρονη αυγή (Ηώ) την κράτησε μακρυά στον Ωκεανό
και δεν της επέτρεψε να ζέψει τα γοργοπόδαρα άλογά της
τον Λάμπρο και τον Φωτεινό, τα δύο άλογα
που ανεβάζουν στην ανατολή την Ηώ φέρνοντας φως στον κόσμο.
Μοιάζει με περιγραφή έκλειψης ηλίου που συμβαίνει ακριβώς το ξημέρωμα μετά τη μνηστηροφονία.
Δε μοιάζει;
