Συμπληρώνοντας φέτος, φίλοι μου αγαπημένοι είκοσι (20) χρόνια από την έκδοση του πρώτου μου Ομηρικού βιβλίου, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις στιγμές, τα χρόνια εκείνα και τι με παρακίνησε να το γράψω.
Στην έρευνα για την Ομηρική Γεωγραφία αναζητούσα μόνος μου από παλιά, από το 1998 στο πλευρό του Νίκου Λιβαδά και αφού είχε ο ίδιος παρουσιάσει το βιβλίο του ‘’Κεφαλληνία, η Αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης, Όμηρος και Οδυσσέας οι Κεφαλλήνες’’.
Δυστυχώς, ο άνθρωπος αυτός, έφυγε τρία χρόνια μετά, στις 12 Αυγούστου 2001.
Το 2002 συμμετείχα σε Συμπόσιο για την Ομηρική Ιθάκη που διοργανώθηκε στην Κριτονού Θηναίας Κεφαλληνίας, έτσι για να υποστηρίξω τις απόψεις του και με δεύτερη ομιλία για να παρουσιάσω τη δική μου έρευνα για τις Αλαλκομενές, που όπως πίστευα εκεί γεννήθηκε ο Οδυσσέας, -αν και για καλή μου τύχη στην Ιλιάδα η Αθηνά αναφέρεται Αλαλκομενηίδα-, και να μιλήσω για τα αίτια της αλλαγής των ονομάτων της Ομηρικής Γεωγραφίας, ότι δηλαδή η Σάμος είναι αποικία της Σάμης του Οδυσσέα, η Ικαρία (Δολιχή) είναι αποικία του Δουλιχίου και πάει λέγοντας.
Όλα τούτα κάπου έπρεπε να γραφτούν κι έτσι το καλοκαίρι του 2003 κυκλοφόρησε η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ…
Ομηρικό μυθιστόρημα: ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΈΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΛΙΒΑΔΑ.
Μετά από χρόνια
...Ήλθε σιμά του, κάθησε ατενίζοντας το πέλαγο και άρχισε να κλαίει ο ίδιος αυτός ο Ομηρικός ήρωας παρασύροντας και αυτόν σε λυγμούς...
...Είχε, όπως από παλιά συνήθιζε, αφήσει το αμάξι -εκείνο το παλιό Passat- έξω από το νεκροταφείο στο Βουνί και προσπάθησε να φτάσει για μια φορά ακόμα στην Κουνόπετρα τρέχοντας για προπόνηση πέντε χιλιόμετρα κατήφορο και αναλογιζόταν, τώρα που τα χρόνια βάραιναν, πώς θα γυρίσει πίσω, και κάθισε να ξαποστάσει αφήνοντας τα ποδάρια του να κρέμονται πάνω από το βράχο.
Άφησε το βλέμμα του να πλανάται πάνω από τα νησάκια των Βαρδιάνων και να αναζητά τη Ζάκυνθο στο βάθος.
Πλησίαζε το σούρουπο και η αύρα η πελαγίσια άρχισε να τον υπνωτίζει γλυκά με τον τρόπο της, σαν να είχε βρεθεί σε μια Γη των Λωτοφάγων, ώστε να μην θυμάται ούτε ποιος είναι, ούτε τι ζητά αυτός εκεί πέρα.
Έτσι, σαν να τον περίμενε από παλιά, καλωσόρισε πρώτος τη σκιά του Άνδρα με τον Ομηρικό σκούφο που πλησίαζε.
Εκείνος με έκπληξη και διανοητική λαλιά άρχισε να τον ρωτάει επικοινωνώντας άψογα μαζί του:
- Μα πού βρίσκεται, τόσα χρόνια τον αναζητώ στον Κόσμο των ζωντανών, και αυτός πουθενά...
- Είχε ανακαλύψει όλα τα κρυμμένα μυστικά της πατρίδας και των ταξιδιών σου...
- Είχε αποκαλύψει θες να πεις, γιατί τα ήξερε όλα από μέσα του πριν γεννηθεί...
- Ναι, αλλά τη στιγμή αυτή δεν βρίσκεται κοντά μας, γιατί κίνησε για το μεγάλο ταξίδι εδώ και χρόνια, για το οποίο η αναχώρηση έγινε και τόσο πρόωρα και βιαστικά, και πριν κανείς αναγνωρίσει την αξία του έργου του.
- Εσύ πώς τα γνωρίζεις όλα αυτά; απόρησε ο προαιώνιος Άνακτας.
- Είναι μεγάλη ιστορία, και άκου την απ’ την αρχή:
“Στο τέλος του καλοκαιριού του 1998, λίγο πριν επιστρέψω στην Αθήνα, “αντάμωσα” το πρώτο του βιβλίο πάνω στον πάγκο του βιβλιοπωλείου του Σολωμού στο Ληξούρι: Ένιωσα σαν να έβλεπα ένα δικό μου που ερχόταν από το μέλλον. Τότε δηλαδή που θα είχα στοιχεία για να το γράψω. ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ: Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΚΗΣ ΙΘΑΚΗΣ.
Είχε ένα ολόλευκο εξώφυλλο που το διακοσμούσε η φωτογραφία της παραλίας του Φόρκυνα στον Αθέρα, εκεί που σε απέθεσαν οι Φαίακες «εν υπνώσει...”.
Ο συνομιλητής μου δάκρυσε από νοσταλγία, αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία και συνέχισα:
“Εκείνο το Φθινόπωρο μπορεί να γύρισα Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Εύβοια αλλά το βιβλίο αυτό μου είχε γίνει αχώριστος σύντροφος.
Ήταν ένας θρίαμβος, γιατί έβλεπα ήδη γραμμένα όλα όσα από καιρό πίστευα και ήθελα να διαδώσω κάποτε μέσω του γραπτού λόγου.
Είχα καταφέρει, τέλη Σεπτέμβρη, να φτάσω στη σελίδα 300 όπου ο Νίκος Λιβαδάς είχε το κεφάλαιο 25 με τίτλο: ΙΘΑΚΗ, Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ (σελ. 300-312).
Αναλύοντας την αρχή της ραψωδίας ω της Οδύσσειας “Ερμής δε ψυχάς Κυλλήνιος εξεκαλείτο....” πετύχαινε να προβάλει εναργέστατα όσα η βιντεοκάμερα του ίδιου του Όμηρου είχε απαθανατίσει.
Ήταν η ίδια εκείνη η τοποθεσία που περνώντας με το Passat χρονομετρούσα κάθε φορά τις επιδόσεις του ή που αρκετές φορές αυτό το ίδιο αυτοκίνητο το εγκατέλειπα στην αρχή του γκρεμού και των επικίνδυνων στροφών, για να κάνω προπόνηση ο ίδιος στο τρέξιμο, και ξαναγύριζα να το πάρω αργότερα.
Ήταν τόσο φανερά και υποσυνείδητα γνωστά, όσα περιέγραφε, που δεν κρατήθηκα. Σήκωσα το τηλέφωνο και χάρη στη σελίδα XIII: 96.56.___.
- Παρακαλώ, λέγετε;
- Ο κ. Λιβαδάς-Τουμασάτος; Συγχαρητήρια για το βιβλίο σας...
Όμως ας δούμε τι περιγράφει το κεφάλαιο αυτό ( βλέπε https://homericithaca.com/threads/48/ ).
Η σιγή που ακολούθησε διακόπηκε από τον Ομηρικό Άνακτα για να παρατηρήσει ότι δεν είναι ανάγκη ο Όμηρος “...να γράψει την Οδύσσεια ενώ κάθεται στον Πύργο του Τηλέμαχου και βλέπει το τοπίο που μας περιγράφει (ω 1-14), κατά την πομπή των ψυχών πάνω στην κορυφή του λόφου του Κρίκελλου”...
- Μπορεί η εικόνα αυτή να έχει χαραχθεί στην παιδική του μνήμη μαζί με όλα τ’ άλλα που οι πρόγονοί του τού περιέγραψαν...
... Εύκολα ένας άδικα τυφλωμένος ποιητής μπορεί να ενεργοποιήσει την έκτη του αίσθηση και τη μνήμη όποτε θέλει, να ξαναταξιδέψει στο χρόνο εβδομήντα χρόνια πίσω και τον πόνο και το Νόστο για τις χαμένες, τις γκρεμισμένες αλλά αλησμόνητες πατρίδες, να τον κάνει Έπος ολοζώντανο!!!
“- Εκείνο το τηλεφώνημα άρχισε 11.30 το βράδυ και κράτησε ως τις 3.00 τα ξημερώματα.
Μου είπε τόσα, μου επεσήμανε άλλα τόσα, μου υπέδειξε σημεία του έργου,...
...Αλλά και εγώ δεν κάθησα με σταυρωμένα χέρια: Του ανέφερα για την έρευνά μου σε Σάμο (αυτή των απογόνων της Ομηρικής Σάμης) σε Ικαρία (αυτή των απογόνων του Ομηρικού Δουλιχίου), τις βίβλους των Χετταίων (αυτών που τους ενοχλητικούς Αχαιούς ονόμαζαν Αχαγιάβε, τους Ατρείδες-Ατρεϊβε, την βάση εξόρμησης στα Μικρασιατικά Παράλια Μιλαβάντα - σύνθετη λέξη από το Μίλητος και τους Άβαντες, αυτούς τους Χαλκιδαίους).
...Του εξήγησα γιατί οι Αχαιοί συγκεντρώθηκαν στην Αυλίδα: Επειδή οι Άβαντες γνώριζαν τα “κατατόπια” στο δρόμο για την Τροία.
Μια ώρα του ανέλυα τους λόγους της αλλαγής των τοπωνυμίων στο Ιόνιο Πέλαγος: Ότι δηλαδή οι Κορίνθιοι Δωριείς υφιστάμενοι ένα κατά κάποιο τρόπο εμπάργκο από τους υπόλοιπους Δωριείς στον Κορινθιακό κόλπο χρειάζονταν μια βάση εξόρμησης προς την Ευρώπη και ειδικά την Αδριατική λόγω της ανάγκης που είχαν για σιδηρομετάλλευμα. Έτσι εξεκένωσαν την Ομηρική Σάμη, δηλαδή την σημερινή Ιθάκη, έδιωξαν τους κατοίκους της που με αρχηγό τον Αγκαίο εποίκησαν τη Σάμο στο Αιγαίο Πέλαγος, ενώ οι πολιτικοί αντίπαλοι του Αγκαίου, οι τραυματίες από τις πρώτες αψιμαχίες, οι γέροι, τα γυναικόπαιδα και οι λοιποί ανήμποροι (να ακολουθήσουν), κατοίκησαν την έναντι της Ομηρικής Σάμης σημερινή Σάμη -αρχικά θα λεγόταν Νέα Σάμη.
Μέχρι τα Ιστορικά χρόνια η παράδοση αυτή ξεχάστηκε και γι’ αυτό οι αρχαίοι “τουρίστες” - Γεωγράφοι, που κάτι είχαν ακούσει περί Οδύσσειας, βλέποντας το χωριό Σάμη θεώρησαν ότι απέναντι ο άγονος ξερόβραχος, ο “πλειστάκις ερημωθείς” είναι η Ιθάκη.
Το πίστεψαν και οι ντόπιοι και καμάρωναν για το Νησί τους και την καταγωγή τους.
Στην πραγματικότητα όμως όλοι αυτοί που είχαν μεταφερθεί από αλλού στα Ελληνικά, Ρωμαϊκά, Βυζαντινά ή Οθωμανικά χρόνια για άλλο θα έπρεπε να καμαρώνουν:
Ότι κατοικούν στα απόρθητα ιερά βράχια των Ομηρικών Σαμίων, αυτών των ηρώων που είναι οι μόνοι που ίδρυσαν αποικία που ως τα σήμερα τριανταδύο (32) αιώνες μετά, φέρει το όνομά τους: τη ΣΑΜΟ, αλλά και τη Σάμη...
...Και που με τα απαράμιλλα κατορθώματά τους έγραψαν ατέλειωτες ιστορίες ηρωισμού. Βλέπε πολιορκία της Σάμης, του Νομού Κεφαλληνίας, από τους Ρωμαίους και αγώνες της νήσου Σάμου του Αιγαίου Πελάγους κατά την Τουρκοκρατία.
Ακόμα και ο πολιτισμός της Σάμου στην εποχή του Πολυκράτη είναι χαραγμένος στην ιστορική μνήμη της υπόλοιπης Ελλάδας με χρυσά γράμματα...”
- “Και να με διακόπτει κάθε τόσο με βαθειά συγκίνηση για όλα τούτα, ο Νίκος ο Λιβαδάς και να με εκλιπαρεί: “Γράφτα, μην αφήσεις να χαθούν!...”
“...Το εμπάργκο της καινοφανούς αυτής “Ιθάκης” των Κορίνθιων Δωριέων έφτασε μέχρι τα γεγονότα του Πελοποννησιακού πολέμου, που Κεφαλλονιά και Κέρκυρα ήταν με τους Αθηναίους, ενώ η Ιθάκη λειτούργησε σαν βάση της Λακεδαιμονιακής συμμαχίας στην οποία συμμετείχαν και οι Κορίνθιοι.
...Στην Ικαρία θυμούνται το παλιό (!) της όνομα ακόμα: Δολίχι, όπως μου είπε ο ιδιοκτήτης του Dolichi travel στον Άγιο Κήρυκο!
Αλλά μην απομακρυνόμαστε από την Ομηρική Σάμη: Στα φοινικικά ξέρετε τι σημαίνει Σαμά; Το απότομο έξαρμα, το εξόγκωμα, βλέπε Σαμάρι (το δεύτερο συνθετικό από το Ελληνικό αίρω=σηκώνω). Να έτσι όπως είναι η σημερινή Ιθάκη σαν Σαμάρι πεταμένο στη θάλασσα!
Γι’ αυτό οι αρχαιολόγοι δεν θα βρουν ποτέ ούτε κάστρο Αχαϊκό, γιατί τόσο απόκρημνο φυσικό ανάχωμα ποιος τρελλός εχθρός θα διανοείτο να καταλάβει και έτσι ούτε επιβλητικά ανάκτορα καλοχτισμένα που θαύμαζε ο κάθε επισκέπτης θα βρεθούν: “Εὒμαι᾽,...” είπε κάποτε ο ψευτοζητιάνος-Οδυσσέας
῾Ρεῖα δ᾽ ἀρίγνωτ᾽ ἐστὶ καὶ ἐν πολλοῖσιν ἰδέσθαι.
Ἐξ ἐτέρων ἕτερ᾽ ἐστίν, ἐπήσκηται δὲ οἱ αὐλὴ
τοίχῳ καὶ θριγκοῖσι, θύραι δ᾽ ἐυεργέες εἰσὶν
δικλίδες· οὐκ ἄν τίς μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίσσαιτο. ...”
Οδύσσεια ρ. 264-268
“Αυτά τα σπίτια τα ψηλά θα ‘ναι Εύμαιε, του Δυσσέα.
Τα ξεχωρίζεις εύκολα και σε χιλιάδες μέσα.
Το ‘να με τ’ άλλο κολλητά και τοιχογυρισμένη
όλη η αυλή και δίφυλλες καλόφτιαστες οι πόρτες
κανένας δεν μπορεί θνητός να τα καταφρονέσει”
Μετάφραση Ζήσιμος Σιδέρης
“-Άλλωστε ανακάλυψα μια θεότητα στο Βαβυλωνιακό πάνθεον, όχι άγνωστο στους Φοίνικες -αυτούς τους εμπόρους- πειρατές που η παρουσία τους μέσα στην ιστορία της Μεσογείου άφησε ανεξίτηλα ίχνη-: Τον θεό Σάμη, αυτόν τον γέροντα με την ατέλειωτη γενειάδα που κάθεται στις κορυφές βουνών τέτοιων που είναι συγκριτικά με τα υπόλοιπα μιας ενότητας πιο κοντά στην ανατολή. Φοράει αν και δεν θυμάμαι καλά ένα φωτοστέφανο ή έναν ήλιο ή μιαν ημισέληνο!”
“- Αυτό μην το πεις” με είχε διακόψει τότε ο Νίκος ο Λιβαδάς “γιατί το πανύψηλο βουνό που θα διάλεγε στα Ιόνια νησιά ο Σάμης είναι ο Αίνος”.
“- Δε με νοιάζει γιατί, αν και επιβλητικός και τεράστιος ο Αίνος, η Κεφαλλονιά μόνο από τα δυτικά παράλια είναι απρόσιτη, ενώ η σημερινή Ιθάκη είναι στο σύνολό της σαν ένα έξαρμα πεταμένο στη θάλασσα και μάλιστα ευρισκόμενο ανατολικά απ’ όπου ο “Σάμης” περιμένει πρώτος να δει την ανατολή.
Αντίθετα η Ιθάκη του Οδυσσέα όπως από τα λόγια του ίδιου προσδιορίζεται στο βιβλίο σας:
πρὸς ζόφον, αἱ δέ τ’ ἄνευθε πρὸς ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε, ...”
(Οδύσσεια ι 25, 26)
“Πιο κάτω απ’ όλα χαμηλό το Θιάκι, στου πελάγου
τα δυτικά, κι ηλιόβγαλμα κοιτάζουν όλα τ’ άλλα”
μετάφραση Ζήσιμου Σιδέρη ή
“αυτή δε με χαμηλές ακτές πάρα πολύ μακριά (από τ’ άλλα) μέσα στη θάλασσα βρίσκεται
δυτικά, ενώ τα άλλα χωριστά (κείνται) προς την αυγή και την ανατολή του ήλιου”
μετάφραση Π. Γιαννακόπουλος, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ
- Δηλαδή με λίγα λόγια είναι η Παλλική, η δυτική χερσόνησος της Κεφαλλονιάς, αφού τα χρόνια εκείνα Νήσος ήταν μια Ενότητα Γεωγραφική στην οποία κανείς μετέβαινε διά θαλάσσης, ακόμα και αν εφάπτετο με στενό Ισθμό! Όπως και η Πελοπόννησος!...
- Γι’ αυτό κ. Νίκο δεν παίζει σημαντικό ρόλο στα Έπη η Σάμη λόγω του μεγέθους της!
- Τι ρόλο να παίξει; Ένας βράχος πεταμένος στη θάλασσα είναι. Παρ’ όλα αυτά και μνηστήρες έχουν έλθει από εκεί, κι εκεί ζει παντρεμένη η αδελφή του Οδυσσέα η Κτιμένη,“...η βεργόλιγνη με το συρτό φουστάνι.” (Οδύσσεια ο 363).
Εκείνη τη βραδιά ακούστηκαν από το τηλέφωνο και άλλα και άλλα...
Όπως ομολογούσε τα επόμενα χρόνια, με κανενός άλλου την έρευνα δεν είχε τόσο μεγάλη ταύτιση η δική του έρευνα και κάθε φορά επαναλάμβανε: “Μην τα αφήσεις να χαθούν, κάτσε και γράφτα και αν δεν προλαβαίνεις ηχογράφησέ τα!”
Τον συνάντησα στην Εστία Νέας Σμύρνης σε κάποια εκδήλωση, γιατί από εδώ και μπρος στις απονομές και στις Βασιλόπιττες του Σκακιστικού Τμήματος ήταν πάντα επίτιμος καλεσμένος. Θυμάμαι τη χρονιά που πέθανε είχε κερδίσει το φλουρί!
Μου είχε φέρει βιβλία του και είχα αποφασίσει να τα προωθήσω μαζί με τα δικά μου και να τα δειγματίζω στους βιβλιοπώλες.
Τού ‘λεγα να αφήσει το “τρέξιμο” και τη διακίνηση σε εμένα, για να μην κουράζεται και να ασχοληθεί απερίσπαστος με την έρευνά του...
Το καλοκαίρι του 1999 δεν πρόλαβε να έλθει στην Κεφαλλονιά γιατί είχε ένα σωρό δουλειές στην Αθήνα.
Εγώ στην έκθεση βιβλίου που διοργανώνει για ένα μήνα το βιβλιοπωλείο της Μαρίας Καμινάρη στο έμπα του φέρυμπωτ στο Ληξούρι θα ήμουν καλεσμένος και συνεργαζόμενος. Μας έστειλε βιβλία του με το ΚΤΕΛ.
Τότε ήταν της μόδας το βιβλίο της Μόιρας Παπαθανασοπούλου “Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα” - πετυχημένο σίριαλ στην τηλεόραση.
Κατάφερα που λες, για μια βδομάδα να ανεβάσω τις πωλήσεις της “ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ: Η αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης...” σε μεγαλύτερα ύψη!
Μια φορά καθώς επιχειρηματολογούσα κάποιος με έκοψε “Μα κύριε Λιβαδά....” ήταν για μένα η μεγαλύτερη τιμή και έδειχνε με πόσο πάθος προωθούσα τις ιδέες του ίδιου του Νίκου του Λιβαδά.
Όταν βρισκόμουν στο πλοίο για Κυλλήνη ή για Πάτρα, πάντα φρόντιζα να ανοίγω συζητήσεις ώστε να προωθώ και την “Ομηρική Ιθάκη” του.
Μια φορά συνάντησα τον πρώην Νομάρχη Κεφαλλονιάς τον κ. Μεταξά, ο οποίος έχει και αυτός μια λίγο διαφορετική άποψη, επί Κεφαλληνιακού όμως εδάφους.
Έχει επηρεαστεί από τις πολύτιμες ανακαλύψεις τού θολωτού τάφου στα Τζανάτα κοντά στον Πόρο από την εποχή που ήταν εκεί κοινοτάρχης.
Ανάμεσα στα άλλα βρήκαν και το σφραγιδόλιθο της δυναστείας του Οδυσσέα!
Του έδωσα συγχαρητήρια. Κάθησα για ώρα κοντά του και μιλήσαμε εγκάρδια.
Την άνοιξη του 2000 ο Νίκος ο Λιβαδάς ετοίμασε την έρευνά του στα Αγγλικά: ODYSSEUS’ ITHACA THE RIDDLE SOLVED.
Ήθελε να προωθήσει την ιδέα στο εξωτερικό μήπως και βρει από ‘κει κανένα στήριγμα, ώστε να γίνουν ανασκαφές και “ανακοινώσεις”.
Του εξασφάλισα από το Τυπογραφείο που εργαζόμουν τότε, την καλύτερη προσφορά.
Το πρωί που ήρθε να παραλάβει μαζί με το γυιο του το Μάκη, ήμουν στον πάγκο και διόρθωνα τα φιλμς του Γαλλικού βιβλίου μου Αρχαρίων για το Σκάκι ''ΕΝ PASSANT, LE PETITE CAVALIER VA À L’ÉCOLE. Méthode d’apprentissage rapide des règles générales du JEU D' ÉCHECS pour débutants''.
Όταν δρασκέλισε το κατώφλι ήταν σαν να εισέρχεται ένας γίγαντας. Έκρυψε το φως που έμπαινε απ’ το δρόμο.
Το πρώτο βιβλίο μού το αφιέρωσε!
- Καλές πωλήσεις, καλήν αντάμωση στην Κεφαλλονιά. Θα έλθουμε με τον παππού, τη γιαγιά και τα παιδιά πριν η Δώρα τελειώσει το Σχολείο (καθηγήτρια στο βαθμολογικό).
- Έχω έναν πόνο εδώ στην πλάτη, θα έπαθα ψύξη, με έκοψε ο κ. Νίκος.
- Περαστικά! Δίπλα ο Γιάννης ο Τυπογράφος, ο πατέρας του ο Απόλλων και ο Μάκης δεν έδωσαν σημασία. Απλά μας κοίταζαν με θαυμασμό την ώρα που εμείς συζητούσαμε.
Πάγωσα, τόσο για τον Δημητράκη που ήταν ορειβάτης και Μαραθωνοδρόμος, όσο και για το “Πολλαπλούν Μυέλωμα”.
Οι ευχάριστες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου είναι λίγες. Έρχονται και μετά χάνονται βιαστικά και για πάντα. Ήταν Νοέμβρης συννεφιασμένος του 1996 τότε που έκανα το ατομικό μου ρεκόρ, 3 ώρες και 40΄ στον Μαραθώνιο της Πάτρας και είχα περάσει ακόμα και το Δημητράκη! Και τώρα κάτω απ’ τις λεμονιές κάπου στον Κορινθιακό της επιστροφής κάναμε πικ-νικ, η οικογένεια του κ. Διβάρη, εγώ, ο Δημητράκης και η φίλη του η Γωγώ, η Μαραθωνοδρόμος.
Ξαφνικά πέταξα τα ρούχα και βούτηξα στα παγωμένα νερά ιδρωμένος.
- Έχετε, μα την αλήθεια, γερή κράση! Ομολόγησε εκείνος.
- Κι ο Μεγαλέξανδρος κάποτε έτσι βούτηξε και αρρώστησε.
Γέλασαν όλοι.
Τον Δημητράκη, που με τη Γωγώ ήταν ορειβάτες, είχε πρωτοσυναντήσει ο κ. Διβάρης σ’ ένα κατάστημα αθλητικών ειδών, τότε που μετά τα σαράντα αποφάσισε να γίνει Μαραθωνοδρόμος.
Ξεκίνησαν δειλά-δειλά και με τη βοήθεια προπονητού του ΣΕΓΑΣ, πελάτη του κ. Άκη, έκαναν θαύματα.
- Μα πώς πάει έτσι; Γελούσε η κ. Βάσω καθώς το video απαθανάτιζε το Δημητράκη, ενώ τερμάτιζε για πρώτη φορά στο Καλλιμάρμαρο.
- Άντε να τρέξεις κι εσύ! Την διέκοψε ο Άκης πειραγμένος για χάρη του φίλου του.
Όταν πλησίαζε η ημερομηνία του Μαραθωνίου, έκαναν με τον Άκη και όλη την παρέα μια και δυο φορές πάνω από τη μισή κλασσική διαδρομή.
Και να τώρα κάπου στα Πατήσια μάθαινα ότι αυτός ο νικητής της ζωής έχασε τη μάχη με το θάνατο τόσο μα τόσο άδικα.
Το καλοκαίρι όταν τον είχα συναντήσει στην Κεφαλλονιά αρχές Ιουλίου αισθανόταν ακόμα τους πόνους στην πλάτη και ενώ εγώ με το Μάκη και τα διαφημιστικά του καινούργιου του βιβλίου αλωνίζαμε τουριστικούς τόπους και παραλίες, αυτός μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο του Αργοστολίου.
Στη συνέχεια εγώ πήγα να “συναντήσω” τον Mozart στο Σάλτσμπουργκ. Γυρίζαμε επί δέκα μέρες με τον αδελφό μου και την οικογένειά μου την Κεντρική Ευρώπη. Μπήκαμε σε δέκα χώρες!
Όταν αρχές Αυγούστου επιστρέψαμε στο Ληξούρι, βρήκα την αποθήκη με τα βιβλία, άδεια:
- Ξέρεις, μου είπε ο πεθερός μου, ήλθε ο κ. Νίκος με το Μάκη και τα μάζεψαν γιατί θα έφευγαν βιαστικά στην Αθήνα!
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, μόνο που από μέσα μου ευχόμουνα αυτά τα πέντε χρόνια να είναι αληθινά, γιατί έτσι πολλά θα μπορούσαμε να προετοιμάσουμε και να προγραμματίσουμε για την “επόμενη μέρα”, τότε που ο μικρός ο Μάκης θα γινόταν παλληκάρι και θα στεκόταν στα πόδια του.
Τουλάχιστον αν υποθέταμε ότι εγώ θα έπαιζα το ρόλο του Μέντορα κι ο Μάκης του μικρού Τηλέμαχου, ποιον Οδυσσέα θα πηγαίναμε να αναζητήσουμε στην Πύλο; Από πού θα ερχόταν πίσω ο γυιος του Λαέρτη να “εξοντώσει” τους “μνηστήρες” της Ομηρικής Ιθάκης;
Είχε βρει ο ίδιος εν τω μεταξύ το Νέστορα της Πύλου, δηλαδή τον καθηγητή της Φιλοσοφικής τον κ. Νικήτα από την Καλαμάτα, αλλά και αυτόν όποιος και αν τον ρωτήσει δεν γνωρίζει πια να πει πού είναι τώρα ο Οδυσσέας μας και αν ποτέ θα επιστρέψει στο παλάτι του.
Τον είχα καλέσει για φαγητό τα Χριστούγεννα του 2000 με τη γυναίκα του την κ. Αμαλία, κι εγώ για να τον ευχαριστήσω είχα καθήσει δίπλα του έχοντας φορέσει την κόκκινη στολή του Mozart με τα άσπρα μαλλιά, και τρώγαμε συζητώντας με την ανάλογη μουσική υπόκρουση.
Και παρατηρούσα με λύπη το μπλε του σακάκι να το γεμίζει άσπρες τρίχες η θεραπεία στην οποία υποβαλόταν από μήνες.
Μέσα μου παρακαλούσα με λυγμούς το πνεύμα του υπέροχου αυτού Συνθέτη, εκπρόσωπου των Μουσών και του Απόλλωνα, να τον βοηθήσει. Του είχα χαρίσει εν τω μεταξύ και κάμποσες κασέτες και CD.
Αλλά ούτε τα παρακάλια αυτά, ούτε οι “Παναγίες” και οι “Χριστοί”, ούτε η μέθοδος Silva, ούτε οι γιατροί και τα φάρμακα έκαναν τίποτε.
Και ενώ το ανοσοποιητικό του συνέχισε να καταστρέφεται, μόνο η μουσική του Mozart τον βοήθησε, αλλά δυστυχώς σε κάτι άλλο:
Μια μέρα καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο μου λέει:
- Ξέρεις τι ανακάλυψα ενώ άκουγα το κοντσέρτο που μου χάρισες; (Ήταν το κοντσέρτο Νο 21 KV 467 (στο Adante) για πιάνο και ορχήστρα του W.A. Mozart). Θυμάσαι εκείνον τον κουτσομπόλη τον Ίρο τον ζητιάνο;...
... Τότε ήρθε ένας πασίγνωστος ζητιάνος, που στο Θιάκι
ζητούσε, κι άλλος δεύτερος πιο λαίμαργος δεν ήταν,
αχόρταγα να φάει να πιει. Κι ούτε είχε απάνω σάρκα
μήτε ζωή, κι ας έδειχνε τρανή η κορμοστασιά του.
Τον είπε Αρναίο η μάνα του από γεννησιμιό του
μα τα παιδιά μες στο χωριό τονε φωνάζανε ΙΡΟ,
γιατί έτρεχε, όπου του λέγαν, μηνύματα να φέρει. ...
Το Ίρος είναι παρατσούκλι και το χρησιμοποιούσαν για τον Αρναίο ειρωνικά, σαν αρσενικό του Ίρις της θεάς που πηγαινόφερνε τα μηνύματα των θεών.
-... Στα ιστορικά χρόνια υπήρχε ένας συνοικισμός μεταξύ Ληξουρίου και Λιβαδιού (Λιβάδι=Ομηρική Ιθάκη) λίγο μετά την αρχαία Πάλλη, εκεί περίπου που είναι το σημερινό χωριό Άγιος Δημήτρης. Εκεί λοιπόν η κοινότητα είχε προνοήσει να προσφέρεται στους Πένητες και στους Ίρους (!!) - Ίροις και Πένησι- το 1:8 της τοπικής παραγωγής ώστε να μπορούν να συντηρούνται και αυτοί οι αναξιοπαθούντες!
Κοινωνική πολιτική λίγα μέτρα μακριά από το παλάτι του Οδυσσέα!!!
Άρα το όνομα Ίρος έχει παραμείνει αναλλοίωτο από τα χρόνια του Οδυσσέα μέχρι τα ιστορικά, όπου και καλύπτει ολόκληρη κοινωνική ομάδα. Εκεί και πουθενά αλλού σ’ όλο τον υπόλοιπο Ελληνικό χώρο. Εκεί είναι τα λημέρια του Ίρου, άρα και η πραγματική Ομηρική Ιθάκη!
Τους τελευταίους μήνες της ζωής του ανασυνέστησε την Εταιρεία Ομηρικών Ερευνών και Μελέτης του Ελληνικού Πολιτισμού “Όμηρος”, την οποία συγκροτούσαν Καθηγητές Πανεπιστημίου, Φιλόλογοι, Ιστορικοί, Αρχαιολόγοι και Γεωλόγοι.
Η Εταιρεία έστειλε επιστολές σε φορείς, Υπουργεία, Πανεπιστήμια στο Εσωτερικό και στο Εξωτερικό.
Άρχισε ο ίδιος να ξαναγράφει την “ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ: Η Αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης” προσθέτοντας διακόσια (200) νεότερα στοιχεία.
Προς τον Ιούνιο τον αναζήτησα στο Νοσοκομείο Μεταξά του Πειραιά όπου είχε ξαναμπεί για καθαρισμό και βελτίωση των προσωπικών του παραμέτρων ώστε το ανοσοποιητικό του να αντέξει το τελευταίο ταξίδι στην Κεφαλλονιά.
Τον αντίκρυσα στην εντατική και δεν τον γνώρισα αλλά του το έκρυψα....
Ήθελα να του διαβάσω ένα ελάχιστο απόσπασμα από το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο, που σε λίγο θα έθετα σε κυκλοφορία.
Δε μ’ άφησε πριν του το διαβάσω όλο! Ναι, όλο το βιβλίο. Αυτό το σχετικό με κάποια στιγμιότυπα της ζωής του Mozart. Φορές-φορές συγκινιόταν κι έκλαιγε.
Στο τέλος, όταν τον ευχαρίστησα και του ζήτησα την άδεια να περιβάλω την έρευνα του με παρόμοιο λογοτεχνικό-συναισθηματικό περίβλημα, έθεσε την παλάμη του στο πρόσωπο και ξέσπασε σε αναφιλητά.
Την ημέρα που ο αδελφός μου θα έφτανε στο Ληξούρι για διακοπές μαζί μας, εγώ κίνησα να Τον συναντήσω στο πατρικό του στον Αγκώνα.
Μιλήσαμε για το Νοσοκομείο, μου έκανε το τραπέζι. Ήταν η Αμαλία και ο Μάκης. Γύρω μου είχαν δημιουργήσει ένα άτυπο Pannel, όπως ο ίδιος έλεγε, καμαρώνοντας που είχε ανθρώπους που τον λάτρευαν κοντά του.
Άκουγαν τα τελευταία μου κεφάλαια και ήταν ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που συγκινήθηκε εν ζωή εξαιτίας του δικού του Επικήδειου, γιατί φρόντισα ώστε τα λόγια που τη στιγμή αυτή έβγαιναν για να τιμήσουν αξεπέραστους Μουσικοσυνθέτες όπως ο Beethoven, ο Mozart και ο Verdi να εκφωνηθούν τα ίδια με μικροαλλαγές και μετά ένα μήνα στις 13/8/2001.
Λίγες ημέρες έπειτα πραγματοποιήσαμε μικρή περιήγηση στις ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΕΣ (Aγριοσυκιά) που πρώτη φορά του παρουσίαζα και μαζί ανεβήκαμε στην παρακείμενη ΑΚΡΟΠΟΛΗ (Μασπάλι).
Η εκδρομή ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στη Βάτσα, αυτό το επίνειο των ΤΑΦΙΩΝ.
Κουράστηκε πολύ εκείνη την ημέρα.
Ήταν όμως τόσο ευτυχισμένος και εντυπωσιασμένος σ’ αυτόν τον τελευταίο μας Προϊστορικό περίπατο!
Το βράδυ στην Πλατεία του Αργοστολίου θα συναντούσε τον εκπρόσωπο του κέντρου διακίνησης βιβλίων “ΑΠΟΛΛΩΝ”. Πάλευε μέχρι τέλος!
Επέστρεψε στην Α θ ή ν α κατάκοπος έχοντας οδηγήσει και κατά τη διαδρομή. Στο Νοσοκομείο μπήκε όπως έμαθα διαλυμένος.
Εμείς με την οικογένειά μου το καλοκαίρι εκείνο είχαμε επιλέξει να ταξιδέψουμε βαθιά μέσα στο “φανταστικό” της Οδύσσειας. Πήγαμε τέλος Ιουλίου - αρχές Αυγούστου στο Αρχιπέλαγος της Μάλτας.
Ggantija. Το Μεγαλιθικό μνημείο με δύο εισόδους.
Βρίσκεται στο πάνω μέρος της κοιλάδας που καταλήγει στην παραλία Ramla και στη σπηλιά της ΚΑΛΥΨΩ.
Πρέπει να είναι το παλάτι του πατέρα της Άτλαντα.
Εκεί εκτός της “σπηλιάς του Οδυσσέα” στο νησί της Καλυψώς την Ωγυγία, το σημερινό Γκόγιο, συναντά κανείς ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ , απομεινάρα ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ κοινωνίας, νησάκια γεωλογικά κοιλωμένα από κάτω σαν να υπερίπτανται στον αέρα, όπως το νησί του ΑΙΟΛΟΥ, που το αναφέρει ο Όμηρος ως πλωτό (η Filfla μέσα στο κυκλάκι, βλ. ραψωδία κ', https://homericithaca.com/threads/93/ ).
.
Τόσο τους ντόπιους όσο και τους ξένους απασχολεί η ύπαρξη τεραστίων πολυδαίδαλων υπόγειων κατασκευών (ipogeon), κάπως σαν φυσικές αναπαραστάσεις του μεταφυσικού ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ.
Γύρω στους μεγαλιθικούς ναούς έχουν βρεθεί τρύπες σκαμμένες με σπαθί, όπως έσκαψε και ο Οδυσσέας για να πραγματοποιήσει χοές και να κατέβη στον Κάτω Κόσμο προς συνάντηση του ΜΑΝΤΗ ΤΕΙΡΕΣΙΑ..
Κάτι σκανδαλώδη Ομηρικά; τοπωνύμια: Χερσόνησος ΚΙΡΚΕΒΑ (!) κ.λπ. Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω να του περιγράψω όλα όσα από αυτά επιβεβαίωναν, ότι η Οδύσσεια είναι ένα πραγματικό πέρα για πέρα Έπος αφήνοντας “στο φανταστικό” του κ. Κακριδή ένα απειροελάχιστο ποσοστό.
Είχα ήδη αντιληφθεί ότι ακόμα και οι Κύκλωπες (Βλ. ραψωδία ι', https://homericithaca.com/threads/92/ ) σε ένα περιβάλλον όπου η Ιστορία συνυπάρχει με την Παλαιοντολογία, όπως η ΜΑΛΤΑ, είναι παράμετρος εφικτή, αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στο κρανίο ενός ελέφαντα ή μαστόδοντα:
Στο κέντρο της μπροστινής πλευράς του κρανίου υπάρχει ένα και μόνο ένα βαθούλωμα, τέτοιο που να προσφύονται εκεί οι μύες της προβοσκίδας. Όσο μεγαλύτερο το βαθούλωμα τόσο μεγαλύτερη και η προβοσκίδα.
Τεράστιο το κρανίο σε σχέση με του ανθρώπου δεν αφήνει αμφιβολία για τη βάση της παρεξήγησης και την αρχή του μύθου των Κυκλώπων σε ένα νησί τη Μάλτα, που ακόμα και με τη Σικελία ή την οποιαδήποτε άλλη Υπειρία των Φαιάκων εφτάπτεται προ-παγετωνικά.
Από την 1η Αυγούστου η Μάλτα ζούσε κατανυκτικές στιγμές λατρείας της Μεγαλόχαρης μητέρας του Χριστού. Ο ουρανός κάθε βράδυ σκεπαζόταν από τα βεγγαλικά. Υπαίθριες χορωδίες απήγγελλαν στους δρόμους τους πλημμυρισμένους από πιστούς το AVE MARIA του Σούμπερτ. Κι εμείς βλέπαμε από τα φινιστρίνια του αεροπλάνου της επιστροφής από κάτω μας βεγγαλικά - θέαμα ασύγκριτο και ανεπανάληπτο. Τα μάτια μου ήταν υγρά σαν να έβλεπα και αποχαιρετούσα κάτι για τελευταία φορά.
Όμως Εκείνος που στην πραγματικότητα αποχαιρετούσα τη στιγμή αυτή βρισκόταν ήδη για τελευταία φορά στην εντατική του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Μεταξά.
Το μεσημέρι της 12ης Αυγούστου έβαλα πρώτα στο κασετόφωνο την πένθιμη μουσική (για κάποιους εκλεκτούς φίλους) KV 477 του Mozart και ύστερα σχημάτισα τον αριθμό, στον οποίο ήξερα ότι τώρα πια θα απαντούσε ο Μάκης Λιβαδάς.
... Ήλθε σιμά του, κάθησε ατενίζοντας το πέλαγο, και άρχισε να κλαίει ο ίδιος αυτός ο Ομηρικός Ήρωας, παρασύροντας και αυτόν σε λυγμούς.
-Και καλά, γιατί δεν μπορώ να τον διακρίνω ανάμεσα στους νεκρούς;
-Όταν στις 12/8/2001 η οικογένειά του και εμείς οι φίλοι απομείναμε μόνοι και εγκαταλελειμμένοι από τη μοίρα, δεν γνωρίζαμε ότι ο Νίκος απλά είχε μεταβεί στον ίδιο το Θεό αυτόν, που για σένα μπορεί να είναι ο Ζευς αλλά τίποτα δεν αλλάζει, εκλιπαρώντας τον να τόν βοηθήσει στην Αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης...
...Και ίσως γι’ αυτό να μην τον έχεις ανταμώσει ακόμα ανάμεσα στους νεκρούς!
Άρθρα από την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ:
Νικόλαος Γ. Λιβαδάς - Τουμασάτος: ΙΘΑΚΗ, Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ, https://homericithaca.com/threads/48/.
Αλαλκομενές: Η έρευνα του Νίκου Λιβαδά. Γιατί δεν ισχύει η έρευνα των Βρετανών για την Ομηρική Ιθάκη, https://homericithaca.com/threads/165/.
Αλαλκομενές: Η αποκάλυψη, https://homericithaca.com/threads/166/.
Αλαλκομενές, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ, https://homericithaca.com/threads/168/.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ, https://homericithaca.com/threads/49/.